Gusia Gusia

Praca toczy się. Obejście uprzątnięte (o tyle, o ile się dało), nowy chleb (pszeniczno-żytni z kapustą kiszoną, na zakwasie) upieczony. Czeka wciąż mycie okien, najpierw na płyn do mycia, teraz na koniec deszczowej pogody. Odmrażam koźlęce udo na świąteczną pieczeń. I zbieram jaja. Ania zajęła się dziś malowaniem pisanek na gęsich wydmuszkach.
Nasza jedyna gęś, zwana zdrobniale Gusia, to pozostałość po hodowli gęsi sprzed dwóch lat. Wypasłyśmy ich wtedy około dziewięciu, przy czym historia ich hodowania od żółtego gąsiątka, kupionego w wylęgarni do fazy "brzydkiego kaczęcia" (gdy już mogły iść do kurnika), w skrzynce trzymanej w kuchni, żeby nie zmarzły w zimne kwietniowe noce, jest długa i bogata w śmieszne szczegóły. Gąsięta w pewnym momencie bowiem rosły w oczach i potrafiły wyrosnąć ze skrzynki w jedną noc. Trzeba było znajdować drugą i trzecią, żeby je pomieścić. W skrzynce pierwotnej potworzyły się już jednak związki osobnicze, które źle odgadłyśmy i ptaki przełaziły do siebie w nocy, zamieniając się miejscami i przy okazji wypadając na podłogę.
Potem zaczęła się historia z gąsiorem. Przezimował wraz z dwiema gęsiami w kurniku. Był zakochany we mnie i zawsze wiernie dreptał za mną krok w krok. Jednak Anię uznał za wroga w pewnym momencie. I z czasem zaczął ją ścigać. W tym czasie przejął też władzę w kurniku nad kurami, pokonując koguta w walce samców o władzę. Koguta zjadłyśmy, a na drugi rosół poszedł gąsior.
W końcu pozostała tylko Gusia. Najpierw dlatego, że zaczęła znosić jaja na wiosnę i uparła się, żeby je wysiadywać. Podłożyłyśmy jej w końcu kurze jaja, ale w nocy zaczęły się przymrozki i wszystkie przemarzły. Mimo, że się o nie bardzo troszczyła, okładając je wyrywanym z siebie puchem.
Potem była przeprowadzka i inne sprawy na głowie. A jesienią Gusia zniosła znowu ponad 20 jaj i tak została z nami. Przezimowała w koziarni, bo kury jednak nie przyjęły jej do stada. Jest teraz jedną ze stada kóz. I jak widzę, jednoczy się zwłaszcza z białymi kozami.
W tej chwili jest stałą rezydentką Zagrody, pełni rolę naszej maskotki i strażniczki obejścia, zawiadamiającej głośnym krzykiem o każdej zmianie. Jest oswojona i o wiele inteligentniejsza od kury. Uwielbia jabłka. Często więc częstuję ją obierkami jabłecznymi i ogryzkiem. Towarzyszy nam obu przy wszelkich pracach na dworze, siadając jak najbliżej i patrząc ciekawie swoim spostrzegawczym okiem, jednym albo drugim.
Niekiedy odgrywa rolę domowego białego orła. Biorącego rozpęd na drodze od bramy do garażu i bijącego wielkimi wspaniałymi skrzydłami powietrze.
Lubi też podwyższenia, skąd ma lepszy widok.