Codzienna świętość

Niedawno usłyszałam pytanie pewnego znajomego hodowcy mlecznych zwierząt, bardzo proste i praktyczne, a zatem jak najbardziej zasadne: W jakim celu hodujemy kozy?
No, tak rzeczywiście, nasze stado jest malownicze, ale przeciętne, gdy chodzi o mleczność. Przez zimę nie daje mleka i do pierwszej trawy kóz nie doimy, bo od wykotów w lutym matki karmią młode. W ten sposób trudno myśleć o zysku z nich. A podstawowym motywem prowadzenia hodowli jest przecież korzyść finansowa.
Właściwie dopiero teraz zaczynam się nad tym wszystkim (tj. nad zasadnością i korzyściami) zastanawiać poważnie. Do tej pory działania były spontaniczne, doraźne i podyktowane aktualnymi uwarunkowaniami, a nie jakimś świadomym planem.
Ale pod wypływem tego zapytania zaczęła się we mnie pojawiać odpowiedź, a tak naprawdę cała filozofia jako odpowiedź.

Oczywiście są inne korzyści z hodowli kóz, poza mlekiem i serami przez sezon ciepły. Kiedy kończy się mleko (u nas wypada to pod koniec grudnia) jest mięso, a zatem zysk w postaci innego rodzaju białka. Po jesiennej rui główny kozioł idzie na ofiarę rzeźną (że tak powiem religijnie, ale to ważne porównanie). Jemy go aż do Wielkanocy.
Pozostaje z niego skóra. Bardzo ciepła i efektowna po wyprawieniu. Wyprawienie kosztuje, ale ostatnio pojawiła się propozycja sprzedaży skór na bębny. Bo tylko kozie się nadają. Zatem można mówić o korzystnym-wykorzystaniu.
To, jeśli chodzi o wymierność ściśle materialną (materialistyczną wręcz).
O innym zysku, w rodzaju naturalnego nawozu pod grządki warzywne wspominać chyba nie trzeba.

Jednak dla mnie, dla nas, równie ważne, o ile nie ważniejsze są walory duchowe takiej hodowli. Poważnie brzmi, ale to jest mocny temat. I żeby go w ogóle ruszyć, trzeba zacząć od tego, że jesteśmy osiedleńcami z Miasta i mamy wykształcenie poza-rolnicze, abstrakcyjne i teoretyczne po prostu. Reprezentujemy jednak pewną całkiem aktywną obecnie siłę społeczeństwa, można śmiało stwierdzić: trend społeczny. Jego cechą charakterystyczną jest Świadomość. Taka świadomość, jakiej nie posiadają osiadli chłopi, którzy nigdy nie zmienili ani swojego miejsca zamieszkania, ani sposobu myślenia o świecie.
Tę świadomość charakteryzuje potrzeba powrotu do natury, ożywienia i wskrzeszenia kontaktu z Matką Ziemią, jakkolwiek to nazwał. Nawet, gdy nie idzie za tym praca na roli czy hodowanie zwierząt, to zawsze jest chęć przebywania pośród przyrody, oddychania świeżym powietrzem, jedzenia wiejskiej żywności, przebywania na co dzień z ludźmi, a nie z miejskimi odczłowieczonymi i zmedializowanymi cyborgami.
Świadomości towarzyszy na ogół inna wrażliwość. Przejawiająca się w potrzebie dawania i otrzymywania miłości w stosunku do zwierząt, naszych sióstr i braci mniejszych.

No, właśnie, to chcę powiedzieć. Istotą naszej filozofii i celem naszej (kompletnie odlecianej z punktu widzenia produkcyjnego rolnika) hodowli kóz czy kur jest także (o ile nie jest to najważniejsze jako motyw) doznawanie harmonii, uzdrawiającego spokoju i... miłość.
Ziemia ma swoją moc karmienia, dawania. Można ją sztucznie i świadomie pobudzić. Przeważnie motywem jest chęć zysku. Z obserwacji widzę, że każda specjalizacja wiąże się z uciskiem wobec gleby i zwierząt. Do produkcyjności - moim zdaniem - dobrze jest dochodzić naturalnie, w zgodzie z rytmem pór roku, przyrostem doświadczenia i zasobem własnych sił.
Każde pole wymaga opiekuna, który je czuje i obrabia z uwagą i troską. Przeważnie z ludźmi jest tak, że gdy wchodzi w grę chciwość, troska (a zatem i szacunek i ostrożność) szybko znika.
Produkcyjność nie może być celem samym w sobie. Może być satysfakcją, dobrem, obdarowywaniem innych potrzebujących, ale wszystko ma swoje granice. Łatwo je naruszyć, jeśli podchodzi się do rzeczy z ekonomicznym planem i ambicjami. I czasem samemu paść tego ofiarą (z czasem, gdy coś walnie w systemie albo we własnym kręgosłupie na przykład).

Nasze gospodarstwo rodzi się powoli (wciąż jest w powijakach), ale rozwija się z roku na rok w nas i poprzez nas i z nami, jako jego częścią składową, współzależną. Zwierzęta, które zamieszkują obejście, które obdarowują nas sobą, karmią nas, dostają szacunek, uwagę i prawdziwą wdzięczność.
To obcowanie z Sacrum. Codzienne, w pracy i znoju. Ale jakże jest ono piękne. Nie do opisania!