27 kwietnia 2015

Wiosenny chleb

Wczoraj był rozruch pieca chlebowego po zimie. Suche drewno tak go rozgrzało, że żal się zrobiło, że więcej wypieków nie zostało zaplanowane. Bułki zrumieniły się dosłownie w 4 minuty! Chleb w jakieś 25 minut. Pizza w 10. Bezglutenowa, żebym mogła i ja coś na piecu skorzystać. Z kozim serem.
Pewnie by i wielki indyk się upiekł. Tyle, że brakło okazji na takie pieczyste.

Wstępnie postanawiamy piec chleb w soboty po popołudniu, ewentualnie w niedzielę. Jeśli komuś zamarzy się jakiś chleb, razowy, żytni, pszenny, mieszany, na zakwasie lub na drożdżach albo na tym i na tym, z pieca opalanego drewnem można dawać znać. Upieczemy, prześlemy. Przeważnie waży ok. 1 kilograma.

25 kwietnia 2015

Zaczęło się

Czuję się nieco wypluta z energii. A to zapewne z powodu nadmiaru świeżego powietrza. Jakiego zaznałam w ciągu całego dnia więcej, niż zwykle. Wespół z niosącymi się zza lasa wołaniami żurawi i krążącymi nad głową bocianami. Naszymi, wioskowymi.
Mleko dzisiejsze nastawiłam na zsiadłe, będzie z niego twaróg. I po codziennej kawce przy komputerze (zaglądam na pocztę, fejsa, a potem kapkę piszę swoje rzeczy) wyprysnęłam na dwór. Tak właściwie nie wiem, na czym mi dzień zszedł. Pomalowałam dwoje drzwi w nowym kurniku, to pewne. Na zielono. Rozebrałyśmy też foliak, bo nam go wiatr ostatecznie zawalił. Uwolniła się przestrzeń koło chaty do zagospodarowania. Kolejny stanie już gdzieś indziej. Chyba wiem gdzie. Jedno jest pewne, w tym roku pomidorów nie będzie.
Gąsięta opalały się w słońcu na dworze, a potem powędrowały do swojej pakamerki urządzonej w stodółce. Jedynie dwie najmniejsze plażują jeszcze w pudle w kuchni pod lampą. Nie mają jeszcze całego puchu, ani piór na plecach, tak, jak większe sztuki.
Kozy po raz pierwszy poszły na pastwisko, mimo mikrej trawy. Kilka koźląt zawiesiło się i trzeba je było każde z osobna wyłapać i zanieść do celu, bo nigdy tam jeszcze nie były. Trochę się zmachałam przy tym, no, właśnie!
Do tego sprzątanie, gotowanie, karmienie wszystkiego... ech. I internet wciąż się zawiesza, bo na wiosce wzrosła oglądalność i kabel nie nastarcza. Zaczęło się, jednym słowem. Sezon w toku.

22 kwietnia 2015

To-tamto

Pogoda dość chłodna. Szykująca się do kwitnienia czeremcha zatrzymała rozwój kwiatów. Brzozy stoją z wypuszczaniem liści. Trochę przy domu zaczęły kiełkować liście babki, ale trawy jeszcze nie widać. No, troszkę na pastwisku, ale minimalnie. Kozy pasą się kilka godzin dziennie na kaczym dołku, a właściwie przechadzają po zagrodzeniu. Wciąż są dokarmiane sianem, czasem ściągamy z lasu jakieś gałęzie brzozowe i sosnowe z przecinki do ogryzania i korowania. Czekamy, aż trawa ruszy na pastwisku, wcześniej nie ma sensu puszczać stada i marnować ją na starcie. Przeważnie rusza z początkiem maja. Na razie noce są zimne, ok. 1-2 stopnie, dziś był przymrozek, bo rano zalegała lekka szadź. Na szczęście zimny wiatr, który dokuczał w okolicy nowiu księżyca ustał, a w południe zaczęło pojawiać się słonce, co czyni czas przyjaźniejszym dla prac zewnętrznych.

Wczoraj udało się złapać chłopaka z wioski i 6 fur gnoju pojechało szczęśliwie na ogród. Już trzy główne boksy są wyczyszczone, kozy przestały fruwać pod sufitem i przeskakiwać do siebie nawzajem przez płot. Ulga, bo było już z tym sporo zamieszania o poranku, gdy niecierpliwiły się w sprawie dojenia i swojej śniadaniowej porcji owsa przy tym. Z czwartym, w tej chwili pełniącym rolę odsadnika dla młodzieży, jakoś sobie same poradzimy, gdy samochód wróci od mechanika. Coś tam trzeba w nim wymienić, podkręcić, sprawdzić, nie to, żeby nie jeździł.
Co do chłopaków z wioski, to się wykruszyli. Jedni słabują z powodu nadmiaru alkoholu, który im zwyczajnie szkodzi na zdrowie i nie nadają się do cięższej roboty, inni odsiadują kolejne wyroki w więzieniu. Zostało tak naprawdę dwóch, w tym jeden chodzi jeszcze do szkoły i na razie nie jest dostępny.
Do tej pory rzadko u nas pracowali, bo młodzi i jakoś im nie szło tak dobrze jak innym. Ale skończyło się wybrzydzanie.
Na obiad nasz "kwiatuszek" dostał gęsio-indyczy rosół z makaronem, na drugie pieczone koźlęce żeberka i wyszedł mocno zadowolony. Jest jeszcze w tym wieku, gdy młody męski organizm zjada i spala każdą ilość karmy nieważne nawet jakiej jakości. Z tym wart jest tego, co zjada, że nie woła do tego piwa ani papierosów, jak starsi pomagierzy.

Ponieważ dzieciaki są na noc zamykane osobno pierwszy udój jest dla nas. Zaczynam serowarzenie. Na razie spokojne, rozruchowe. Zresztą nie ma jeszcze zbyt wiele mleka. Niemniej wdrażam się w codzienne obowiązki sezonowe. Nie ma to-tamto.

17 kwietnia 2015

Czerwone i czarne

Było ich dwóch. Czarny i czerwony. Dwie wielkie nadęte piłki, a raczej piły samonadmuchujące się i parskające jak dawne parowozy, gdy wypuszczano z nich nadmiar pary przed odjazdem z peronu (może ktoś jeszcze pamięta? ja pamiętam, bo taki stawał zawsze na torze koło boiska piłkarskiego w mojej rodzinnej miejscowości i dawał różne sygnały dźwiękowe, gdy nasi gola wbili), a potem gulgające namiętnie wokół siebie. Skąd Indianie pólnocnoamerykańscy z pewnością swoje indiańskie okrzyki wzięli, tudzież puszenie się w ptasich piórach, przez naśladownictwo. W ogóle nawiasem mówiąc najczęściej spotykany drób miejscowy bywał często natchnieniem dla rdzennej ludności, co do zwyczajów, muzyki, dźwięków i strojów. Nie na darmo zielononóżka była swego czasu oznaką polskiego patrioty.
Od dzisiaj jest jeden. Czerwony.
Czarny musiał odejść. Gdy jest dwóch, to nawet, gdy są dwie panny do wzięcia, to bardziej pilnują siebie nawzajem, żeby blokować swoje wobec nich posunięcia, niż zajmują się sprawami właściwymi na wiosnę.
Na razie daleko nie wylądował. Bo w zamrażarce. Ponad pięć kilo, tyle wiem, bo więcej moja elektryczna waga nie obsługuje. A taki wydawał się mikrus jeszcze w zimie!
Chyba tytułem wyrównania energii, jedna z jenduszek jajo dziś po południu uroczyście zniosła. Duże, kropkowane.

16 kwietnia 2015

Zgnojny kurz

Dość mazgajenia się i depresyi twórczej. Dziś od rana zajebiście jest. Trzy fury gnoju załadowane i rozładowane w ogrodzie, mającym się kiedyś stać permakulturowym. We 2. Mimo, że pod wiatr. Który gnojnym kurzem prosto w twarz zawiał nie raz. Jutro będę liczyć kości, ale na razie jeszcze stukam zgrabnie w klawisze. Przed nami jeszcze z 15-16 takich fur, lekko licząc. Ot, wiosnę czuć!

14 kwietnia 2015

Ciągle to samo

Pogoda chłodna, dość wietrzna. Na wiosce nieskończone wielikoje świato. Marazm jakiś taki przed-wiosenny ogarnia. Kulturalnego człowieka. Oczy bolą od ślepienia w ekran monitora. W głowie pustka, natchnienie zdaje się może nie tyle wyczerpane, co zmęczone. Sam rozum podpowiada, że lepiej odziać adidasy i polatać po lesie, niż dłubać w niewidzialnym i nieprzekazywalnym. Ale co, jeśli rozum nie ma siły ich włożyć, ruszyć z miejsca? Zapada się w siebie razem z rozleniwionym ciałem. To wszystko wina pogody - słyszę. No, nie wiem.
Jednostajność bodźców codziennych od lat. Te same zajęcia, w kółko. Te same emocje, powtarzane jak katarynka. Trwanie.
Dziś dzieciaki zostały odstawione od matek do osobnego boksu. Dla nich to traumatyczna chwila. Bek zbiorowy unosił się jeszcze dość długo z obory. Dorosłe kozy próbowały je trochę pocieszać, ale na głos matek płacz wzbierał do nieba. Potem umilkł. Tak będzie ze trzy dni z rzędu. Potem się przyzwyczają, a nawet polubią swoją dziecięcą wspólnotę i małe stadko wewnątrz dorosłego stada. Mnie to już nie wzrusza.
Co to dla mnie znaczy?
Ano, właśnie zaczyna się sezon. Dojenia. Jutro wstaję skoro świt. I tak będzie ciągle...
De-pressss-ja....

11 kwietnia 2015

Przepis na chorobę

Święta przeszły migiem. Anna przeleżała je w łóżku. Jak się przeziębić, oto przepis warszawski. Chodzisz cały boży dzień w ubraniu na cebulkę, co najmniej potrójna warstwa na sobie koszulek, sweterków i na wierzch jeszcze bluza. W mieszkaniu masz (nie)stałą temperaturę od 20 w nocy i rano, przez 25 w południe i 30 stopni wieczorem. Wyskakujesz na dwór, bo coś tam. Jak to w rolnictwie. A to drewna przywieźć, narąbać, a to kozy wypuścić, a to wpuścić, rozgonić indory bo się biją, odebrać jajo gęsi, żeby pies nie znalazł pierwszy itd. itp. I te twoje poty mieszkaniowe zawiewa chłodny wiosenny wietrzyk. I jesteś gotów/gotowa.

Na szczęście nie była to angina, choć zaczęło się bólem gardła. Przyszedł katar i wyrównał. Tym niemniej "grożenie bliską śmiercią" już się zaczęło. Witaminy C starczyło na pierwsze mocne uderzenie i to ustabilizowało postęp spraw, jak myślę. Cofnął się ból gardła. Potem poszły do walki syropki naturalne, sok malinowy do herbaty, herbata napotna z kwiatu lipy własnoręcznie zrobiona w zeszłym roku, sok z czarnego bzu i mikstura na occie jabłkowym, którą sobie przyrządziłam byłam niedawno (ocet plus czosnek, imbir, chrzan, papryczka chili, pieprz cayenne, kurkuma), mocna jak ogień. No, i gorący rosół z gęsiny. Chora jęczała, wzdychała, spała i w sieci buszowała, leżąc w pościeli oczywiście, smarkając i łzawiąc obficie. Co rano wstawała jednak, słaniając się i robiła z poświęceniem obrządek, bo rolnik nie ma zastępstwa w chorobie. Popołudniowy był mój. A także cała reszta domowych obowiązków. Po świętach zdołała wsiąść do samochodu i pojechać do apteki. Kupiła nowy zapas witaminy  i rutinoscorbinu. I uderzyła natychmiast w chorobę znowu. Wykaraskała się potem w półtora dnia. Uff.
Mnie nic nie wzięło. Choć odgrażam się, że chętnie przy pierwszej lepszej okazji się rozłożę. Bo mnie ciągnie do łóżka nieprzespany sen. Całe życie. Tymczasem jednak nie stosuję warszawskiego przepisu i na nic nie choruję. Od dawna biegam po dworze w samej koszulce z krótkim rękawkiem, nierzadko bez skarpetek nawet.
Teraz zaczynają się kolejne święta. Właśnie mamy Wielką Sobotę. Anna odbiera życzenia od dzieciaków i znajomych, bez zmrużenia oka. Wywalanie gnoju musi poczekać najmniej tydzień. Nikogo przecież nie znajdzie się do pomocy. Oj, bycie mniejszością to czasem kłopot, czasem przywilej, zależy od której strony patrzeć.