Kisiel z owsa i chleb żytni. Własny, tradycyjny.

Na Podlasiu ludzie nie wiedzą co to zalewajka, choć znają zupę z chleba (u mnie w piotrkowskim regionie zwaną "zupą dziod") i mówią na nią "kapłun" (z akcentem na ostatnią sylabę).
W okresie postu przedwielkanocnego jedzą także coś nam kompletnie nieznanego. Jest to kisiel owsiany.
Przyrządza się go ze zmielonego w śrutowniku ziarna owsa, które stoi przez noc, fermentując z dodatkiem drożdży. Niektórzy przyrządzają go z płatków owsianych. Dokładnego przepisu nie znam. Podaje się go na słodko. Z cukrem, z miodem albo słodkim syropem.
Niedawno byłam poczęstowana takim kisielem.
Ma kleistą konsystencję i szary kolor.
Łoj, trudno go było przełknąć... tak jest gorzkawy i ostry w smaku.
Chyba nie nauczę się go robić. Choć wszyscy zachwalają jego właściwości. Zbija podobno podwyższony poziom cholesterolu. Dlatego pewnie lubują się w nim starsi ludzie.
- To normalne, że jest taki... gorzki? - spytałam grzecznie.
- Tak, taki musi być.
- Zdaje się, że trzeba go jeść od dziecka, żeby się do niego przyzwyczaić.
- Prawda, specyficzny jest.
...
A u nas kolejne zmagania z pieczeniem chleba, tym razem zaczyniony został chleb na mące żytniej i na samym zakwasie. Bez dodatku drożdży. I upadł kolejny mit że bez drożdży się nie uda, ciasto nie urośnie. Urosło, dość dobrze. Chleb pieczony był w piekarniku w garnku glinianym. Skórka dolna trochę zbyt spieczona, smak dość charakterystyczny ostry, raczej niekwaśny. Jest dobrze. :-))) CDN.