Kursu dzień drugi

Wczesnym ranem nad wsią, we mgle unoszącej się znad lasu i pól ciągnął się klangor dzikich gęsi lecących na wschód. Powitały mnie śpiewy wiosennych ptaków. Szkoda, że nie umiem określać ich rodzajów po głosie. Ale głosy znam doskonale. Może to kosy, może drozdy, może pliszki albo rudziki. Nie mam pojęcia.
Zapachniało dziś wszędzie wiosną.
Jak wczoraj odebrałyśmy resztę kursantów z wioski. Pani Marusia "cełuju nocz wariła syr" i spała ledwie dwie godziny. Trzeba podziwiać jej zapał. Minęła już siedemdziesiątkę. Ale pracowitością, uwagą w nauce, pilnością i ambicją nie ustępuje dużo młodszym od siebie.


Przeszedł drugi dzień kursu. Nauczyliśmy się robić ricottę (choć nie wyszła tak dobrze, jak chciałby główny serowar prowadzący, Krzysztof, to jednak wszystkim smakowała) i twaróg nieco innym sposobem, niż gospodynie zazwyczaj robią. Wiedza jak twórczo w praktyce wykorzystać serwatkę po serze jest bardzo cenna. Do tej pory ten bogaty w smaczne i wyjątkowo zdrowe białko serowe płyn szedł dla zwierząt. Skarmiałam nim kury, psy i resztę oddawałam naszej sąsiadce dla świń i indyków. Tymczasem robi się z niej jeszcze żętycę albo ricottę, w Polsce z dawna zwaną cygier (informacja od Eugeniusza). I dopiero tym, co pozostanie skarmia się zwierzęta.


Sery typu gouda, które wczoraj powstały zostały pięknie zaparafinowane.
A gołki podhalańskie, wczesnym ranem wyjęte z solanki, pokrojone i dane do zjedzenia uczestnikom bez wędzenia, na które było za wcześnie. Większości ich słony smak przypominał mocno fetę i podobał się, ale ja wolę wędzone serki i dlatego doprowadzę proces do wędzonego końca, gdy tylko zrobię jakiś ser.


A będzie to całkiem prędko, bo mamy z Anią zaproszenie do pani Marusi na ćwiczebne boje serowe w najbliższych dniach.
Po powrocie wyciągnęłam z piwnicy ostatni zeszłoroczny ser i spojrzałam na niego już fachowym okiem. Zrobiła mu się ciekawa, sucha, lekko pleśniowa skórka o zapachu grzybowym. Okazało się, że daje się ukroić nożem i choć już nieco podeschły, to zachował trochę wilgoci w środku. Najlepszym dowodem właśnie fakt, że nóż łatwo w niego wchodzi. Podobno niektóre dojrzałe sery są tak twarde, że trzeba je rąbać albo rozszczepiać sposobem! Zrobiłam go bez zaszczepienia żadną kulturą bakteryjną oprócz ulepienia w podgrzanej mocniej serwatce, na prosty sposób góralski. Minęło mu właśnie pół roku.
Dostał dziurek ("oczkowania", mówiąc fachowo). Jest łagodny i słodkawy w smaku.