Pchnięcie do przodu

Wczorajszy dzień należał do tych ważniejszych, w ciągu których rzeczy i sprawy, do tej pory czekające spokojnie na swój czas, "zostają pchnięte". Gdzie? Do przodu, oczywiście.
Z rana przyszedł Kościk. Ma ostatnio natchnienie do roboty, co trzeba wykorzystać. Rozrzucił gnój na polu, bo do tej chwili leżał tam sobie w zgrabnych kupkach zrzuconych z taczki. A potem z Anią przenieśli caaały wielki stos desek szalunkowych na obróbkę poddasza z garażu na poddasze właśnie. Wreszcie samochód będzie stał pod dachem, co przy intensywnych deszczach tego lata przestało być dla niego czymś nieważnym.
Ja w tym czasie pomalowałam legary pod podłogę ułożone na tarasie do przewiania na wietrze, środkiem grzybobójczym. Na słoneczku wyschły bardzo szybko.
Kościk na obiad dostał zalewajkę z grzybami. Na naturalnym żytnim zakwasie chlebowym.
- To zupa z moich stron - przedstawiłam danie. Bo Podlasiacy jakimś cudem regionalno-kulturowym nie znają zalewajki. Spotkałam tylko jednego, który wiedział co to, z filmu "Jak wywołałem drugą wojnę światową".
Zjadł szybko i musiał, no, musiał przyznać, że nigdy czegoś tak dobrego nie jadł.
Podlasiacy robią owszem, zupę ze świeżych grzybów, z ziemniakami i warzywami, ale bez barszczu. Jest zjadliwa, ale bez duszy. To przyzna każdy Polak z łódzkiego, radomskiego, częstochowskiego i świętokrzyskiego. Może jeszcze ze Śląska i Mazowsza wiedzą o co chodzi z zalewajką. Niemniej w rejonie moich chłopskich przodków po kądzieli (Pilica) jadało się zalewajkę na śniadanie, obiad i kolację. W różnych wariantach, postnych (z jajem na twardo i warzywami) i tłustych (ze skwarkami i kiełbasą albo kaszanką w wersji śląskiej), wiosennych (z cebulką i nacią) i jesiennych (z grzybami). To zupa absolutnie uniwersalna.
Po południu sprzątnęłyśmy spady jabłkowe zalegające pod jedną antonówką. Ania wywiozła na kompost 3 taczki zgniłych i nadgryzionych przez kozy owoców, a ja zebrałam 3 kosze, 2 pudła i całą dziecinną wanienkę owoców nadających się do przerobu. Reszta w liczbie podobnej do tej, co spadła wisi jeszcze na drzewie i dojrzewa. A tych drzew jest w sadzie 23. Wśród nich kilka już całkiem opadłych (2 papierówki) lub nieowocujących w tym roku (owocowały w zeszłym).
Problem z nadmiarem dobrego jest.
Trochę rozdajemy (sąsiadom i znajomym, którzy na to zasługują) albo wymieniamy się na inne dobra ziemi, trochę idzie na paszę dla kóz, resztę suszymy, a te, co będą nadawać się do przechowania pójdą do piwnicy leżakować do wiosny. Podobno cena jabłek na wiosnę będzie wysoka.
Kiedy zajęłam się obieraniem owoców i krojeniem ich na susz przyjechał Big Johnny (Wielki Jasiek) w swoim ogromnym traktorze i przez prawie 2 godziny orał nasze pole pod zasiew żyta. Poszło na to prawie 3 stówki.

A dziś, Aneczka pomaga zbierać ziemniaki na polu pani Wiery w zamian za kartofle na zimę.