Apetyt na koziołki

Na kanwie podanego linka przez jedną z naszych czytelniczek http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,114757,9830148,Wielkie_zarcie_miesa.html dotyczącej wpływu wielkich hodowli na jakość naszego środowiska, chciałabym dodać kilka uwag.
Ostatnio spotykamy się z zainteresowaniem koźlęciną. I nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie lekkość podejścia do tego tematu. Właściwie większość koziej młodzieży z tego roku jest już sprzedana, została jedna kózka i dwa koziołki z marca, zwane Czesio i Lesio. Właściwie powinnyśmy je sprzedać, w sumie nawet są chętni. Gdyby nie małe ALE... Odbieramy telefony od osób zainteresowanych koziołkami, chociaż NIE, oni zainteresowani są koźlęciną. W sumie to samo. Przecież i tak z góry skazane są na śmierć. Jak słusznie zauważono w artykule, męscy osobnicy w takich ilościach jakie oferuje nam Matka natura nawet w małej hodowli są zbędne. Ale nawet przy ogromnym urodzaju trudno pogodzić mi się z myślą, że koziołek w wieku 3-5 msc. starczający na jeden - dwa obiady dla średniej rodziny mógłby teraz trafić na stół. Energia przyrody włożona w jego stworzenie jednak zasługuje na trochę więcej uwagi. Ten sam koziołek hodowany w sezonie letnim przy małym zużyciu paszy zabity w grudniu starcza nam na pół zimy, przy okazji radość mają psy, lisy i pewnie wiele innych organizmów. Można pomyśleć, że dzwoniący nie zdają sobie sprawy z wielkości koziołków, może gdyby zobaczyli, ich ręka w wyobraźni wyciągająca już nóż do gardła zatrzymałaby się na chwilę zastanowienia. Ale chyba jednak nie, ponieważ odwiedzają nas też klienci, zaczęły się wakacje, pojawili się letnicy, mający często domy letniskowe w okolicznych wsiach, po pokazaniu koziołków nadal uważają, że mogłyby być atrakcją na sobotni grill, przyjadą dzieci ... wnuki ... byłaby pyszna uczta.
Nie są zainteresowani dotykaniem zwierząt, przebywaniem z nimi, ciepłem ich skóry... są zainteresowani ich ciałem, chwilą przyjemności tylko dlatego że są bogaci i stać ich na codzienne jedzenie mięsa, a i to ostatnio ich nie satysfakcjonuje... teraz szukają smakowitych kąsków. Jako hodowca kóz pewnie odbieram to trochę zbyt osobiście, ale następne takie telefony spotkają się ze zdecydowaną odmową.
Nie po to dokarmiałam ich przez pierwszy tydzień na 20-stopniowym mrozie co kilka godzin, aby teraz jakiś rozkapryszony człowiek zjadł koziołka na jeden obiad.

Na bazie moich przemyśleń przypomina mi się wczorajsza rozmowa z podwożącymi mnie rolnikami do miasta S.
Jedziemy ... biegnie dwójka ludzi ... na to Pani, żona właściciela auta:
- Kurczę ... patrz, dbają o zdrowie, wzięliby się do jakiejś roboty, pomogli rolnikowi, skopali ogródek ... cokolwiek. Ale nie, oni ćwiczą. Najpierw się najedzą, jak ... a potem ćwiczą, a energia leci prosto do nieba.
Jedziemy dalej, rozmawiamy o zbożu, mijamy pola, patrzymy na owies ... trochę mały w tym roku. Pani mówi, że słoma i tak już nikomu nie potrzebna, ważne żeby chociaż ziarno obrodziło. I tutaj pada uwaga:
- A czego to ludzie nie wymyślą, teraz to już zaczęli owsem palić w piecach.
Fuka oburzona dodając:
- Tego to już Pan Bóg chyba nie wytrzyma!

I tutaj chyba czas na wniosek: ILE JESZCZE PAN BÓG WYTRZYMA?
A jeśli On wytrzyma, to ile takich pomysłów wytrzyma nasza przyroda???