Sami swoi

Wczoraj jeszcze, na dokładkę, zjawili się z nagła ludzie z trzeciej wsi (może czwartej, zależy jak liczyć) i ubiliśmy interes. Najzabawniejsze to to, że już się znaliśmy. Bo od nich trzy lata temu kupiłyśmy Zofię z małą Misią. Oni teraz w poszukiwaniu koziołka na wymianę zajechali do naszej wioski. Którą niedługo trzeba chyba będzie na Kozią Wólkę przemianować, bo coraz więcej gospodarzy w kozy się bawi. Nawet pani Nina odgraża się, że krowy sprzeda i kozę doić będzie, emeryturę w końcu poczuje.
Przyjechali i szybko dogadaliśmy się.
Bo oni też osiedleńcy, aż ze Szczecińskiego na Podlasie zjechali. Sprzedali tamtejsze niewielkie gospodarstwo i tutaj osiedlili się na końcu pewnej wioski. Cały swój majątek i inwentarz żywy przywieźli tirem.
- Czemu aż tu? - spytałam córki gospodarzy.
- Ach, tata był do emerytury nauczycielem. Uwielbiał zawsze Sienkiewicza i na kresy go ciągnęło, chciał przygody zaznać na Dzikich Polach, po rusku zaciągać - zaśmiała się - Wsiedliśmy w samochód całą rodziną i przez tydzień szukaliśmy wioska po wiosce miejsca dla siebie. I znaleźliśmy. I jesteśmy.
Umówiliśmy się zatem na dzisiaj i po południu zapakowałyśmy do samochodu Króla. Jechałam z nim na tylnym siedzeniu, miał dla bezpieczeństwa spętane przednie nogi, trzymałam go za rogi i dokarmiałam co rusz suchym chlebem (który pałaszował chętnie). Daleko nie było, kiedy już się przyzwyczaił do jazdy trzeba było wysiadać.
Tym sposobem Król znalazł nowych właścicieli i robi karierę jako rozpłodowiec (oni zwykli trzymać kozły długo, ostatni, Jacek żył 6 lat i żyłby dłużej, gdyby gospodarza do ściany rogami nie przycisnął i nie zbił). W zamian dostałyśmy Mańka, 3-miesięcznego białego koziołka z dzyndzelkami na szyi.
I umówiliśmy się na jakieś spotkanie towarzyskie.
Zawsze swój do swego ciągnie.