Wejście smoka

Wczoraj
dokładnie w samo południe (12.00) zgasło światło.
- Trudno - powiedziała Ania porzucając pracę przy komputerze - Pewnie planowe wyłączenie.
Minęły dwie godziny, i nic. Tzn. coś się zrobiło. Włączyło się pół fazy i przy okazji pompa hydroforu, ale jakoś dziwnie chodziła i Ania wyłączyła ją ręcznie. Po następnych dwóch godzinach, gdy pasłam kozy w sadzie, siedząc na stołeczku i oganiając się kijem od upierdliwego muszego słonia, vel końskiej muchy, szalejącej w upale, na drodze zjawił się stary Mikołaj. Powoli, o laseczce dotarł do mnie, przywitał się i z miejsca pyta:
- A światło to u was jest?
- Nie ma.
- Bo u mnie tylko czerwone światełko miga w liczniku, ale nic nie ma w kontaktach. Musi awaria.
Rada w radę, Ania znalazła numer telefonu na rachunku za prąd i zgłosiła awarię. Elektrownia nic o niej nie wiedziała.
- W przeciągu dwóch godzin będzie u was ekipa - powiedzieli.
Rzeczywiście, koło 18.00 zatrzymał się koło nas czerwony samochód pogotowia energetycznego i dwóch panów zaczęło robić z nami wywiad. A my z nimi. Od słowa do słowa wyszło, że nie znali przyczyny, ale walnął bezpiecznik w transformatorze i w dwóch obejściach, naszym i Mikołajowym nie było prądu. Sprawdzili nasz licznik zewnętrzny, prąd w kontaktach i kazali włączyć urządzenia, lodówkę, komputer, żeby sprawdzić, czy nic się nie stało. No, i wyszło, że hydrofor dziwnie chodzi. I wody nie ciągnie. Nawet wleźli do piwnicy oglądać, ale nic nie wskurali.
- Albo trzeba hydrofor zalać od nowa, bo woda opadła, albo przyszedł smok. I koniec.
Nic nie kapowałam z tym smokiem.
A Ania udawała, że rozumie.
- Może o smog mu chodziło? - dopytywałam się.
- Eee, smog jest w powietrzu...
- Ale może chodziło mu o pyłek, który zatkał studnię.
- To by było niedobrze, zła wróżba - orzekła Ania.
Cóż było robić. Przełączyłyśmy wichajstry i wpuściłyśmy państwową wodę w rury. Ale ku mojemu zdenerwowaniu w kuchni lało się jak z łaski, a drugi kran pod wiadro w ogóle nie miał wody, na dokładkę okazało się, że także rezerwuar nie napełniał się wodą. Była jedynie w wannie, w umywalce i kranie kuchennym nad zlewem. Nie działał także kran zewnętrzny pod oborą.
- Kurdę, ten smok mi się naprawdę nie podoba - orzekłam.
Ania wezwała pomocy od majstra z miasteczka, który nam hydrofor załączał. Jak się okazało przez dwa lata tylko on jeden w okolicy się na nim rozumiał.
- Ale dzisiaj mam Dzień Dziecka i teściowa butelkę postawiła - zażartował jak zawsze, bo to dowcipny człowiek, więc umówiliśmy się na dzisiaj rano.

Zjawił się, a jakże, ale bez klucza i trzeba było po wiosce ganiać rowerem i szukać kogoś, kto ma taki. W końcu udało się pożyczyć. Wszedł do piwnicy z Anią, a ja im wiadra z wodą podawałam do zalania zbiornika i pompy.
I nic. Poziom wody nie wzrastał, ciśnienie też nie i pompa chodziła na wolnych obrotach, trzepiąc powietrze.
Trzy, cztery, pięć wiaderek wlanych, nic.
Majster wyszedł z piwnicy, orzekł, że albo zawór w abisynce poszedł i nie da się już ze studni korzystać wcale, to koniec, albo można jeszcze pompę sprawdzić u elektryka co się na tym zna i oceni.
- No, proszę pani, taki hydrofor w domu to już zabytek, nikt już tak wody nie ciągnie, wszyscy na państwową przeszli. Teraz można muzeum tylko otworzyć i gościom pokazywać, jak to dawniej bywało - zażartował po swojemu.
Jedno, co udało się zrobić, to znaleźć przyczynę braku wody w połowie instalacji. Otóż był jeszcze jeden zawór do wody, pod zlewem umieszczony, o którym Ania nie wiedziała, a może zapomniała.
W nagrodę za fatygę majster dostał kilogram jajek, bo pieniędzy nie chciał wziąć.
- Ja nic nie zrobiłem, a ludziom trzeba pomagać - orzekł.

Wypróbowałyśmy jeszcze po raz ostatni, już same, dodatkowy sposób, który nam podał. Tj. załączyłyśmy węża do kranu i wlewałyśmy dość długo wodę do zbiornika, ale poziom wody nie podniósł się ani o jotę.
- Smok ją wypija, nie ma co - stwierdziłam i dałyśmy sobie spokój.