Wsio-projekt

W przerwach pomiędzy dojeniem kóz, karmieniem psów, kotów, kur, sprzątaniem, szorowaniem kuchennego pieca, rąbaniem drewna, paleniem pod płytą (aby wysuszyć grzyby i nagrzać przy okazji wody na wieczorną kąpiel), paleniem w chlebowym (aby suszyć jabłka), pasieniem kóz na ugorze i w sadzie, kolejnym karmieniem całej watahy, dojeniem i zapędzaniem na nocny spoczynek pod dach oraz warzeniem sera przejrzałam dzisiaj kolejne strony internetowe w temacie: ekowioski.
Interesuje mnie on od dość dawna. I co jakiś czas aktualizuję posiadane informacje.
Robię to nie dlatego, że chciałabym w czymś takim uczestniczyć, ale dlatego, że z pewnego pokrewieństwa wyobraźni utopistki mam pociąg do poznawania realiów tych projektów i przedsięwzięć.
Nie jestem trendziarą, idealistką społeczną (jeśli już to a-społeczną), mam usposobienie pustelnicze i nie interesuje mnie stowarzyszanie się, mam też swoje lata, które sprawiają, że z wielu rzeczy wyrosłam. Także mnóstwo rzeczy w okresie dziecinno-młodzieżowym poznałam i przeżyłam w starym dobrym ZHP, na obozach letnich w lesie i w innych działaniach harcerskich. Więc nie marzy mi się, żeby budować (ani tym bardziej mieszkać w nich) chat kurnych z epoki brązu czy średniowiecza (i nawet domku hobbita też nie, bo nasłuchałam się od sąsiadów jak to się w ziemiankach mieszka wespół z wężami, ślimakami i ropuchami, zwłaszcza w mokry rok i na przedwiośniu), ostrzyć miecz czy pleść kolczugę albo przebrana w lniany strój bajać społem przy ognisku, tudzież wzywać stare bogi zdezaktualizowaną mową ojczystą. Oczywiście, to są fajne pomysły na wakacje, dla pasjonatów itp., no, i przede wszystkim dla ludzi młodych.
Podobają mi się i bawią mnie działania typu: zakładanie plemienia słowiańskiego w gronie studentów i studentek i świętowanie wspólnie Kupały, nurzając się nago w leśnym jeziorku i pijąc przy ogniu starosłowiańskie piwo miodowe marki Warka. Walki na miecze i topory u stóp starego zamku w lipcowy łykend, czemu nie?
Tylko to jest zabawa, i tylko zabawa, nawet, jeśli znajdą się w gronie tacy zdolni, którzy baje własne układają, kalendarze stosują, słowiańskie bóstwa wielbią i wzywają, swoje miecze własnoręcznie kują, mało tego, w drewnianej chacie krytej słomą żyją ubrani w lniane koszule na co dzień i od święta.
Projekt ekowioski zakłada wcielenie idei wiodącej jakąś grupę w rzeczywistość. Nie jednorazowo, nie na rok-dwa, ale na całe życie. Być może całe życie własne i swoich potomków.
Poznałam kilka rodzajów założeń, statutów, słowem dekalogów i ksiąg praw takich wspólnot. Same w nich wielkie słowa, przewodzi cel zmienienia świata i uczłowieczenia cywilizacji wespół z duchowym rozwojem i nawiązaniem harmonii z Matką Ziemią. Przejrzałam galerie zdjęć i poczytałam forumowe dyskusje na różne tematy.
Większość realizacji idei ekowioski w Polsce jest w powijakach i na wstępnym etapie szukania ziemi lub zasiedlania nowokupionego domu oraz czekania na przekształcenia prawne statusu tego i owego. Pchają je do przodu pojedyncze osoby, pary i niewielkie grupki znajomych (2-4). Licząc, że znajdą się tacy, którzy z czasem dołączą, pomogą w pracach polowych i budowlanych, przyniosą nowe pomysły (no, i kasę, o której prawie się nie mówi).
Wszystkie te strony są oficjalne i prowadzone w tonie mega-pozytywnym. Nie ma tam rzeczywistości (białej, czarnej i szarej, biała jest wybielona). Na zdjęciach królują młodzi i najmłodsi osobnicy. Ci, co ciągną sprawy bywają w poważniejszym wieku ok. 40-50 lat. Starszych nie zauważyłam. No, ale oni chcą budować społeczeństwo przyszłości. Są lepiej osadzeni, mają kasę na początek, wiedzą, co to ciężka i zorganizowana praca. I postanowili zrealizować marzenie swego życia, bo to ostatnia być może chwila, żeby to zrobić. Stając się na starość mędrcem nauczającym wspólnotową młodszą brać.
Podporą większości tych ideo-wspólnot są książki Megre i nauki Anastazji (która nie wiadomo czy naprawdę istnieje). Przedmiotem zazdrości - 300 takich wspólnot powstałych w Rosji. Wsparciem - bracia i siostry z komun wioskowych z krajów zachodnich i izraelskich kibuców. Prym wiedzie budownictwo ze słomy i gliny. W planach jest utworzenie wspólnotowego osiedla o geometrii pszczelego plastra, kwadratowe działki jednakowej wielkości, dróżki i drogi, samowystarczalność energetyczna, żywieniowa i wszelka inna (a więc do tego kowalstwo, tkanie z lnu i wełny oraz krawiectwo też musi być).
Większość zapaleńców jest wegetarianami, którzy wznoszą na sztandarach hasła ekologiczne i permakulturowe, leśnych ogrodów rodzących obficie wielkie ilości orzechów, szyszek cedrowych, jagód i innych owoców, uprawy zbóż bez przewracania ziemi łopatą i w ogóle fajnego lenistwa codziennego na wsi.
Niektóre wspólnoty prosperują w oparciu o religijne wartości, przeważnie hinduistyczne. Palą agnihotrę, mantrują, chronią Tybet, stawiają znaki anty-GMO na swoich działkach.

Po tym wstępie wspomnę o moich wnioskach osiedleńca.
Szkopuł w tym, by zebrał się zespół. Ba, by zebrało się troje. Bo dwoje to zwyczajne. O czworgu, dziesięciorgu nie marząc.
Internet jest o tyle kiepskim wynalazkiem, że siedzą w nim głównie miastowi. Ludzie ze wsi rzadziej, a rolnicy to tylko tacy, co z miasta zjechali.
No, więc obraz rolnictwa i życia wioskowego jest spaczony i wypaczony. Nie ma do niego dostępu innego, jak samemu zjechać, zobaczyć i przymierzyć się.
A na takim spotkaniu od razu z punktu dzieją się zaskoczenia. I już na wstępie WIĘKSZOŚĆ odpada.
Łatwo jest se siedzieć przy ogniu ciepłym latem, chińską zupkę wcinać i gadać, gadać o ekowiosce, wspólnocie, rodach i radach zgromadzonych, co decydują. I o tych orzechach, co same rosną i do gąbki wpadają. I o komputerze (samowystarczalnie wytworzonym) napędzanym wiatrakiem, wodospadem albo słońcem.
Łatwo jest jechać na warsztat tego i owego, a to kopania rowków w ziemi, a to sypania wzgórka ziołowego, a to stawiania magazynu na meble ogrodowe z gliny i słomy (kombajnem ściętej i kostkarką ściukowanej). Żeby zapoznać się osobiście (ze sobą, bo nie z tematem). Czas spędzić miło i gadać, gadać, gadać znowu. I napędzać się.
Jak się ma kasę łatwo nawet pewne rzeczy samemu zacząć i zrobić. A potem skrzykiwać co roku internetowych młodych marzycieli z miasta, żeby niby ich czegoś nauczyć (np. łopatę prawidłowo trzymać w garści albo drewno na opał przerąbać), a tak naprawdę szukać, szukać, szukać... tego trzeciego. Co by ruszył lawinę.
Jak już się trafi jeden z drugim to gada, gada, gada i gołodupiec przeważnie jest. A na dokładkę zamiast na ciesielce czy rżnięciu piłą najlepiej zna się na dęciu we flet albo pukaniu w bęben.
No, więc wybór jest marny. Bo masz sztukę na co dzień, górnowzlotne rozmowy całą gębą dzień i noc, i zaiwaniasz na chleb sam, nie dla siebie, dwojga, a na troje-czworo, co piosenki śpiewają albo medytują, gdy inni fizycznie harują.
Rzeczywistość skrzeczy. Rozczarowanie jest częstą goryczą.
Miastowi nie nadają się do pracy na wsi. Nie tylko nie umieją, ale i siły nie mają. No, i stosownej zawziętości w sobie, żeby swoje miejskie nawyki przezwyciężyć. I choćby wstać o tej przyzwoitej siódmej-ósmej rano (już nie mówię przecież 4-tej), a nie o dwunastej. I nie kąpać się choć raz dziennie.
Z kolei wieśniacy nie muszą ekowiosek zakładać, bo często mają je na co dzień w naszej polskiej wschodnio-południowej krainie.
Ostatecznie, fakt jest taki: realizuję projekt eko-wioskowy osobiście i dziękuję Bogu, że choć drugą osobę udało mi się do niego namówić. A wioskę i to ekologiczną mam za płotem. O prastarych korzeniach i osadzoną w ziemi przodkami i duchami, a nie słowami. Oby udało mi się choć w maleńkiej części zintegrować z tym, co jeszcze jest, to będę szczęśliwym i spełnionym człowiekiem!
Co do tego, kto przetrwać może koniec świata też jakoś nie mam wątpliwości. Stawiam na chłopa. Co z ziemi jest i skromnie żyje, pracując w pocie czoła wśród pól i lasów.