Przy niedzieli po kąpieli

Wczoraj była inauguracja w GOKu spotkań kobiet okolicznych na bazie nauki gotowania regionalnych potraw. Zeszło się nas równo osiem. Prowadziła pani Nina, jako dziewiąta. Asia-Warszawianka ponadto w sąsiednim pokoju tkała pracowicie chodnik na krosnach.
Nina na pierwszy raz wybrała barszcz czerwony z pasztecikami. Niby proste danie, ale okazało się, że nieznane były różne ciekawe i proste sposoby wyrobu, tak samego barszczu jak krojenia pasztecików.
Np. obrane w przeddzień buraki ćwikłowe na barszcz dobrze jest posypać cukrem i zostawić tak na noc w garnku. Cukier wyciąga z nich sok i daje potem piękny czerwony kolor.
Z kolei ciasto na paszteciki rozwałkowuje się na stolnicy w kwadrat lub prostokąt, smaruje białkiem, nakłada w połowie farsz (wybranego dowolnie rodzaju), nakrywa go drugą połową ciasta, po czym kroi całość na mniejsze kwadraty, które potem zapieka w piekarniku.
Ponieważ Nina przyrządziła farsz z kiszonej kapusty z grzybami to rozmowa zeszła na wtajemniczenia przyrządzania grzybów, a ściślej mówiąc mycia ich z piasku. Zwłaszcza rosnące jeszcze w lesie zielonki (u mnie w piotrkowskiem też podsłonkami nazywane, której to nazwy tutaj nie znają wcale) trudno jest oczyścić z piasku, w którym rosną zanurzone "po uszy". Otóż należy je zalać wrzątkiem i potrzymać w nim 5-10 minut, po czym odcedzić i od razu dać pod kran z zimną wodą. Piasek odpada całkowicie bardzo szybko.
Podobna kąpiel we wrzątku podgrzybków sprawia, że puszczają kolor i bledną. Zamarynowane bledsze podobno są bardziej poszukiwane przez kupujących.

Kobiety (spośród których my zdaje się byłyśmy najmłodsze, no, Ania na pewno tak) dość szybko otworzyły się i rozgadały, chętnie zapłaciły składkę na wiktuały, ustaliły przez głosowanie co będzie prezentowane na następnym spotkaniu (mianowicie legendarne ciasto marcinek) i wygląda na to, że przedsięwzięcie się rozkręci. Nawet, jeśli któraś uczestniczka z biegiem czasu zrezygnuje to już nawet my mamy na naszej wiosce ze dwie-trzy panie, które chętne byłyby do takich spotkań, nauk, rozmów i w sumie pożytecznego i miłego spędzenia wolnego czasu. A wiadomo, na jesieni i w zimie wieczory są długie i nudne.
Zakończyłyśmy zebranie zespołową degustacją ugotowanego barszczu i pasztecików.

Żeby było dalej w tym samym temacie, a czego wymagało tego dnia Słońce w znaku Skorpijona przechodzące przez mój radiksowy Ascendent (tj. punkt wschodu w horoskopie) na tym się nie skończyło. Wylądowałyśmy u znajomych. I tam jak się okazało impreza w większym gronie. I urodziny jednego z gości.
Zaliczyłam powrót do własnego łoża około drugiej w nocy. Ach, te domowe nalewki, po których głowa nie boli! Nigdy nie wyjdę z pozytywnego zdumienia.

Smaki podlaskie są na tle innych regionów polskich dość charakterystyczne. Pigwówka, dębówka, żurawinówka, czeremchówka, jarzębinówka, jałowcówka. O żubrówce czy bukwicówce nie wspominając.
Pogadaliśmy sobie z człowiekiem, co nawet na kurs zielarski się wybrał, aby nabrać stosownej wiedzy botaniczno-lekarskiej. Epatowaliśmy się tym, że tradycyjnie zioła miejscowe nasącza się "duchem", tj. spirtem i wyciąga z nich esencję leczniczą, która wypita szybko dostaje się do krwi i narządów, skutkując tym mocniej...

Odespałam wizytę dzięki Ani, która jest rannym ptaszkiem i sama poradziła sobie z kozami.
Jednak co najlepsze jest na kaca? Praca!
Nawet w niedzielę i nawet jeśli kac jest jedynie stanem odlotu umysłu, a nie jakąś niemiłą przypadłością po zażyciu żrących wątpia trucizn kupowanych z państwowego monopolu.
Zabrałyśmy się za zduńską robotę i przykleiłyśmy cegły szamotowe we wnętrzu starego żelaznego piecyka-kozy, który stanął w pracowni. Resztę prac musi jednak wykonać jakiś chłop, tj. zabezpieczyć wyjście rury przez ścianę cegłami i wełną mineralną, bo obawiamy się pożaru drewnianego domku.
Pierwsza niewielka próba przepalenia piecyka wypadła poza tym dobrze.

Dzień był wyjątkowo ciepły. Chodziłam na dworze w krótkim rękawku. Zwierzęta żerowały ze szczęściem wypisanym w oczach, na pyskach i w dziobach. Obudziły się owady, w tym osy i pszczoły, o muchach nie wspominając.
Zatem, żeby go wykorzystać w pełni, po zmroku wykąpałam dorocznie Miłkę ziołowym szamponem przeciw-pchelnym w misce ciepłej wody wystawionej przed ganek. Wyszorowana i polana garem wody otrząsnęła się (na smyczy) kilkakrotnie i pobiegła prędziutko pod łóżko. Ja wiem, ja wiem, ona lubi być czysta...
Kola natomiast została odkleszczona dyżurnym kleszczołapem. Ciepła jesień sprawia, że po dniu spędzonym na bieganiu w lesie wśród krzaków bywa, że przynosi na sobie blisko dziesięciu kleszczy.