Świąteczna ruja

Dopiero teraz w nasz region zawitał zbiorowy nastrój świąteczny. W sklepach tłok i harmider. Światełka, choinki, powszechne życzenia Wesołych Świąt i te sprawy...
Na szczęście jeszcze moja podświadomość nie podlega lokalnej zbiorowości do końca, bo apetyt jakoś mam. Choć całkiem bezmyślnie zaordynowałam na dzisiejszy obiad smażoną rybę (filet jeszcze wigilijny), a Anię wzięło na gotowanie bigosu. Ot, zbieg okoliczności, tyle.
Rozsyłam zatem życzenia znajomym prawosławnym i myślę: Kurczę, a już mnie brało na dokończenie klejenia terakoty w kuchni! I znów nie wypada hałasować i ciąć piłą płytek ceramicznych. Świętujemy!
Przyszedł wreszcie obiecywany mróz. Śnieg trzeszczący pod nogami, w nocy migoczące gwiazdy na czystym niebie, w dzień ostre słońce. Nie wiem ile było, stawiam na jakieś 20 stopni, sądząc po tym, że już o 10 rano wolałam rozpalić w c.o., niż czekać, jak zazwyczaj do południa albo i dalej.
Koźlęta przeżyły noc bez problemu. Są silne i samodzielne. Zuzia ma już mleko, Ania jeszcze z upartej troskliwości dokarmia Zulusa raz-dwa razy dziennie, ale koźlak pije dość niechętnie i więcej, niż pół kubka nie daje rady połknąć. Trzyma w buzi to, co nalane i wypuszcza drugą stroną. Zdecydowanie tak jemu, jak i Jaśmince, która swobodnie wskakuje matce na głowę (Zofija w swoim boksie staje się aniołem spokoju!) ma się na życie. W dodatku od rana Misię wzięło na... amory i ekspresyjnie się beka. He! Dobrze, że kozły w zamrażarce, bo byłby dym.