Awaria czyli pierwsze podsumowania

Wczorajszy dzień pełen był dramatycznych zwrotów do końca. Jego efektem jest: mocny samczyk Lubej, parka Kazi, samiczka Gwiazdy. Wykociły się zatem trzy kozy, jedna po drugiej. Wszystkie dzieci trzeba było odebrać, podstawić do nakarmienia przez matkę i zabrać łożysko, aby nie zostało zjedzone.
Koźląt jest teraz 9, jedno ubyło. Padł szaraczek Zofiji. Znowu przez naszą nieuwagę. Ta koza jest lekko poderwana i karmi z doskoku. Zwłaszcza pierwsze dni są trudne dla jej potomstwa, potem się normuje. Zbyt zaufałyśmy pierwszej konkluzji, że szaraczek jest silniejszy od bliźniaczej białaski i da sobie radę, a to raczej ją trzeba karmić. W rezultacie ona żyje, on nie.
Dokarmiamy zatem (mlekiem udojonym od Misi albo Dziuni) ową małą zosiuczkę (nie ma jeszcze imienia) i zuzinego Zulusa.


Zuzia jako młodziutka pierwiastka (przypomnę: ruja była półtora miesiąca wcześniej, niż co roku i najmłodsze kozy były młodsze, niż zwykle) ma słabo wykształcone wymię i niewiele mleka. Choć Zulus coś tam ciągle ciamka pracowicie, a Zuzia pozwala mu bez szemrania, więc pewnie sprawa jest na dobrej drodze. Jest też w dobrym nastroju i brzuszek mu się zaokrągla. Czasem udało się go podstawić Kazi albo Lubej do possania. Zaraz po porodzie nie odróżniały swoich dzieci od cudzych.
Pozostaje jeszcze Walentynka, współmieszkanka boksu Zuzi. Druga pereszadka. Jest na razie spokojna i ten stan może potrwać.
Trzeba zaglądać po zmroku do obory ze dwa razy, aby przy świetle latarki obudzić towarzystwo i sprawić, że jeszcze sobie podje od matek. Te wizyty odkryły nam przezabawny widok w boksie kaziuków. Otóż ani Kazia, ani Luba, które urodziły prawie jednocześnie nie odróżniają swoich dzieci od cudzych. Zatem karmią, co popadnie, bez żadnego buntu. Jedna Dziunia zna swoje Niuńki, ale Niuńkom też się podoba sępienie u ciotek. Koźlęta zatem od razu utworzyły swoją żłobkową wspólnotę. Po najedzeniu się pokładły się w jednym kąciku w wielkiej gromadce, grzejąc się nawzajem od siebie.


- Jak w żydowskim kibucu. Wsio rawno! - żartuję sobie. Kozy matki ułożyły się spokojnie w innych osobnych miejscach.
Inaczej jest w boksie zosiuków. Tam każda matka leży przy swoim dziecku w innym kącie zagrodzenia. Co rasa to obyczaj zatem.

Poza tym wieczór zastał nas przy świecy.
Wiatr dokonał przed południem poważniejszej awarii prądu, która trwała aż do dzisiejszego rana.
Z tej okazji nasza instalacja c.o. przeszła egzamin i sprawdziła się. Majster, mimo wspomagającej pompki na prąd zamontował rury starym sposobem, grawitacyjnym, czyli z lekkim spadkiem do kaloryfera. Jak do tej pory nie było okazji sprawdzić czy to działa. Ale teraz już wiem. Działa bez zarzutu i nie trzeba było wygaszać pieca. Doszedł bez problemu do 70 stopni i tak trzymał przez kilka godzin.
Niestety zaś instalacja wodna wykazała mankamenty. Hydrofor od jakiegoś czasu utracił stosowne ciśnienie wewnętrzne i trzeba go "napompować". Majster obiecuje wpaść już od wielu tygodni w tej sprawie, ale zawsze ma coś ważniejszego do załatwienia. W rezultacie, gdy brak prądu - woda w kranie zaraz przestaje lecieć. A powinien być zapas około 2 wiader.
Niby mamy już łącze państwowe, ale zawór w piwnicy nie ma jeszcze kranu.

Wieczorem także nagle wrócił mi apetyt. Znaczy, już po święcie i ludziskom rozum wraca. Przyrządziłam zatem "frytki po podlasku", czyli cienko krojone w plastry ziemniaki zapiekane ze słoninką w ścianówce na blaszce. Mniam!

Zapas na dzisiejszy ranek wody wynosił jedno wiadro dla kóz i pół czajnika na kawę.
Wodę prawie całą wypiła jedna Zofija. Kozy karmiące o wiele więcej piją, niż zwykle.
Nie starczyło nawet dla Gusi, która smętnie dreptała po labiryncie tuneli na podwórzu i niechętnie spoglądała na swoją miseczkę z karmą. Bez popicia nie liczy się.
I wtedy zawołała pani Wiera zza swojego płota.
- Pani Aniu! Pani Aniu!
- Słucham? - Ania wychyliła się z obory. (Ja w tym czasie uprawiałam sport zimowy, czyli szuflowanie na podjeździe).
- Nie macie wody, to ja wam stawiam wiadro z wodą tu przy bramie. Weźcie sobie, ło!
No, i tak się sprawa rozwiązała. Nie ma to jak zwykła studnia w potrzebie i wierny żuraw. No, i życzliwa sąsiadka.
Gorzej było z zaparzeniem kawy, bo dziwnym zbiegiem okoliczności akurat gaz wyszedł z butli i trzeba kupić nową w punkcie wymiany w miasteczku. Resztkę wody przelałam zatem z czajnika elektrycznego do zwykłego, podpaliłam pod płytą trochę gazet i patyków i woda zawrzała szybciutko. Ot, tak się sprawdza nowoczesność w domu i zagrodzie. Zdecydowanie jednak lepiej, gdy ma zaplecze tradycyjne w razie awarii.