Prawda czy sen

Ekipa miała zjawić się dzisiaj, ale coś im wypadło. Jak zawsze. Jednak już na to konto zaliczyłam 2 sny po kolei, w których przeżywałam bicie koziołka. Budziłam się przejęta i modliłam się, żeby uspokoić emocje. I różne niesamowitości z tego wynikły w mojej głowie.
To jest napięcie, które wzrasta w miarę przybliżania się nieuchronnego terminu i pewnie zawsze tak będzie. Trudno się do tego przyzwyczaić. Nie są przyzwyczajeni nawet sami bijący zwierzęta, chłopi z urodzenia, mający do tego pierwotny stosunek. Na przykład rzadko który bił bydlęta z własnej hodowli, te, które karmił i wychowywał. Przeważnie prosi wtedy o przysługę znajomego, w zamian za podobną ze swojej strony u tamtego. Wyjątkiem bywają świnie, do których mało kto się przywiązuje. Choć i taki przypadek spotkałam pewnego razu, w sąsiedniej wsi, gdy na powitanie do płota u pewnego gospodarza wyszła ku nam razem z nim na spotkanie... ogromna, czyściusieńka, oswojona maciora.
Pierwszy raz był dla nas obu ogromnym wstrząsem psychicznym i emocjonalnym. Odebrałam go jak potężną (powalająco) inicjację. I dochodziłam do siebie kilka dni. Tego się nie opowie. Można przeżyć samemu i potem już tylko milczeć. Albo nie przeżywać i nic nie wiedzieć. Na czym życie na tej planecie polega.
Kolejne razy były już mniej poruszające, wiedza, czego się spodziewać pozwala chronić siebie przed niepotrzebnymi dywagacjami i rozedrganiem nerwów. I zająć się konkretami. Stanąć na ziemi i trzymać się jej mocno.
Tym niemniej, inteligent i osiedleniec na wsi w tej delikatnej sprawie, sprawie śmierci zadawanej z własnej woli, bywa bezradny i postawiony wobec całego swego "człowieczeństwa", nabytego w toku kulturowego wyobcowania z przyrody. I albo się przewartościuje i przewartościuje cały swój stosunek do nabytej kultury, albo porzuci przyrodę jaka jest i będzie ją wielbił co najwyżej jako umysłowy fantazmat i nierzeczywisty, ckliwy ideał z kolorowego obrazka.
To, co zauważyłam. W snach, które miewam od tamtego czasu bicie koziołka stało się symbolem ofiary składanej Przeznaczeniu. W zamian za nią przychodzi niesamowita łaska losu (w snach oczywiście, bo czy w rzeczywistości też, zależy od interpretacji faktów i wiary w taki właśnie sens zbieżności wydarzeń).
W każdym razie dla mnie jest to powrót do pogaństwa, nie tylko w poglądach, bo są wytworem umysłu i koncepcją jak każda inna, ale do pierwotności stworzenia, własnej roli w nim i harmonii z naturą. Trudnej, bolesnej i przerażającej harmonii, wzajemnego bezpośredniego obcowania w roli egzekutora jej praw. Ale przez to także niosącej poprzez swoją krańcowość i głębię uczuć, niesamowite przeżycia szczęścia i zachwytu. W innych cudownych momentach, których w przyrodzie jest w zamian pełno.