Pixi i Dixi w akcji

Jeszcze jesienią, gdy otwierałyśmy czasem dla wietrzenia budynku okna na górce, wprowadziła się na poddasze mysia rodzinka. Wpierw było ich mało, najwyżej dwie myszki, jednak szybko zrobiło się dużo. Jak to u myszek. Zaczęłam więc pozwalać kotom buszować nocami po górce (co uwielbiają). Stopniowo skasowały nadmiar do kilku, trzech, dwóch, w końcu pozostała jedna. Ta najbardziej upierdliwa.
Zamieszkiwała pod podłogą na poddaszu, gdzie dostawała się przez szparę koło komina, wciąż jeszcze nie obrobioną gipsokartonem. Z zapałem chrobotała nad moim łóżkiem przez pół nocy, igrając sobie z kotem (głównie Jaśkiem), który daremnie czatował na nią przy kominie aż do rana. Opracowała sobie także tajemną drogę do pożywienia. Zsuwała się kolejną szparką przy kominie po cegłach w dół do kuchni, tam najadała się gdzieś do woli i wracała tą samą drogą do siebie na strych pod podłogę.
Najpierw robiły to w parze, niczym Pixi i Dixi naigrywające się z kota Dżinxa.
Ale Kicia zauważyła tę ich sztuczkę i zaczaiła się którejś niedawnej nocy w kuchni na płycie. Jest czarna, kompletnie niewidzialna w ciemności. Myszka, ledwie zsunęła się po kominie w dół wpadła w otwartą kocią paszczę i tylko pisnęła dramatycznie ostatni raz w jej zębach. Pixi albo Dixi.
Myślałam potem, że to już koniec i kazałam Ani zasłonić płytą wejście na poddasze, żeby ciepła z mieszkania nie ubywało. No, i wtedy zaczął się szał. Obudziłam się w środku nocy jak na jakimś balu mysim. Jasiek miał zamkniętą drogę na strych, więc ów bezczelny ostatni Dixiak wziął się do zabawy na całego. Wydaje mi się, że turlał po podłodze puste puszki po piwie, jakie zostawili gdzieś w kącie majstrowie, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy tak hałasującego.
- O, nie! Tego nie zniosę! - przyrzekłam sobie i następnego wieczora uchyliłam płytę na strych, tylko trochę, ale na tyle, aby koty mogły swobodnie chodzić.
Dzisiejszej nocy znajome chrobotanie nad głową rozpoczęło zwyczajną nockę z szarym współmieszkańcem chaty. Ale tuż przed świtem zakończyło się jego agonalnym okrzykiem w zębach kocich. Gdzieś w kuchni, blisko.
Uff.
I niech ktoś powie, że bez łownego kota można na wsi żyć.

Co prawda jest też równoważna opcja zachowań, czyli brak kota w ogóle i stosowanie tzw. sposobów na myszy. Na naszej wiosce na ogół nikt kota do domu nie wpuszcza ("bo narobi") i różne kocie na pół dzikie osobniki bytują przeważnie w oborach i stodołach, tam żywiąc się gryzoniami i przy okazji mnożąc się podobnie jak one, bez ograniczeń innych jak naturalne wypadki. Nasi sąsiedzi, nie posiadający wcale kotów, rozkładają zawsze trutki i pułapki w swoich mieszkaniach. I to im wystarcza, choć pewnie przywykli do różnych nocnych chrobotów zimą, bo nie wierzę, że to daje całkowity skutek.
Jeśli jednak masz kota trucizny odpadają, ze względu na jego zdrowie i życie. W tej sprawie trzeba wybrać, albo-albo. Nie ma nic pośredniego.
Ja wybrałam koty.

Kocia straż anty-mysia wokół domu również jest cenna, czego doświadczam od kilku lat dzięki Kici i jej przybocznemu Jasiowi. Takie przydomowe koty czyszczą stale teren, zwłaszcza jesienią, gdy gryzonie masowo z pól walą na gospodarstwa.
Nasz Łacio obrabia w ten sposób obejścia naszych dwojga sąsiadów, nocując często gęsto w ich stodołach i chlewikach. Zresztą Kici również zdarza się tam zaglądać z sąsiedzką przysługą.

No, teraz nie będę jednak tak ufna w samą odstraszającą myszy obecność kota i już po żniwach zamknę na noc okna w całej chacie, aby nie prowokować lo/a/su.


(Zdjęcie zrobione na Dąbrowie trzy lata temu. Przedstawia Iwanka, poprzedniego jedynaka Kici, czyli starszego brata Jaśka, podczas poobiedniej drzemki. Iwanko trafił do domu pewnych emerytowanych rolników, u których jest oczkiem w głowie, jako jedyne teraz hodowane zwierzątko i strażnik mysz.)