Pisk- pisk- lęta

Jary dzisiaj nie zjawił się do pracy, mimo umówienia. Anna podjechała zapytać i okazało się, że na wiosce panuje prazdnik. Najzabawniejsze jest w tym, że rzadko który facet tutaj pamięta o świętach, kiedy wypadają. Umawiają się do pracy bezmyślnie. Wyjątkami są żonaci, a i to nie wszyscy. Bo na Podlasiu sprawą obyczajowości religijnej zarządzają kobiety i to one pilnują skrupulatnie kalendarza. Mężczyźni sobie tym głowy nie zawracają. Dowiadują się o sprawie w przeddzień, albo rano. Od żony, matki, siostry. I tyle.

W takim razie Anna zajęła się robieniem woza. Kłonice już są, trzeba dopasować deski i zrobić dno i dwa boki, aby cokolwiek nim przewieźć. Wybrałyśmy z kupy pozostałego po budowach materiału trochę desek, w tym deski wyrobione z naszej ściętej osiki. Te na długość i grubość są najlepsze, jednak drzewo było nieco krzywe i deski też takie są. Trzeba je umiejętnie podocinać, aby przypasować je do siebie bokami. Pierwszy efekt wygląda co najmniej zabawnie, a na pewno fantazyjnie.
Wóz jest niezbędny, aby wybrać gnój z obory i przewieźć go do nowego ogrodu pod brzezinę.

Zaś po południu pojechała do Bielska i przywiozła z miasta 20 piskląt. 10 kurzych brojlerów (sprzedający mówił: bojlerów) i 10 kogutków po złotówce, do odkarmienia, dla klientów, którzy je zamówili wcześniej, bo zamarzyła im się pieczeń z naturalnie karmionego kuraka.
Mamy zatem w domu drobiowisko. Gęsi wciąż muszą przebywać w domu, dopóki noce nie staną się cieplejsze. Doszło kolejne pudło, z kurczętami. Dwie lampy z kwoką grzeją prawie non stop.

Przed zmrokiem odrobinkę popadało, symbolicznie. Ogólnie panuje susza.