Nie w porę

Idą biegiem upały. Komary dręczą umiarkowanie, za to coraz więcej much, os i zdarzają się szerszenie. Na kredensie stoi zawsze podręczny pojemnik muchozolu na te potwory, które penetrują najdrobniejsze otwory domu, także oborę i śpichrz, i zdarza się, że wyłaniają się w mieszkaniu znienacka nie wiadomo skąd. Normalka.
Anna rozpytywała o sianokosy, bo w sąsiednich gminach już dużo łąk wykoszonych i nasz sołtys dzisiaj obracał trawę na swojej łączce za naszym polem, ale sołtys z sąsiedniej wioski, który nam łąkę bobrową obrabia stwierdził, że u niego nikt jeszcze nie kosi, bo kosi się po Wniebowstąpieniu, które wypada w najbliższy czwartek. No, to czekamy.
Nie daj Boże kosić w święto. Jest to obraza boska i pecha przynosi. Kiedy komuś z naszej wioski zdarzyło się tego nie uszanować dwa lata temu, to dwa tygodnie siano przewracał na łące, bo co rusz deszcz mu je zmoczył, w końcu prawie zgniłe do stodoły zwiózł. Aż mu wieś zaczęła współczuć i Boga prosić o ułaskawienie.
Trochę popadało ostatnio, nasze marne żytko wykłosiło się, wybujało nagle do góry i wygląda całkiem porządnie, oprócz tego, że dość rzadkie wyrosło.
Pożyczoną przyczepką zwiozłyśmy dzisiaj dwie kupy obciętych gałęzi jabłoniowych z sadu. Jeszcze takich ze sześć zostało. Ostatnio podwędziłam próbnie kilka serków, aby sprawdzić któremu z uwędzeniem najlepiej, dymem właśnie z gałązek jabłoniowych. Nie wypróbowałam jeszcze wszystkich efektów, ale na razie przoduje w smaczności wędzony Batiuszka. Czeka nas mnóstwo żmudnej roboty z okiełznaniem tego gałęziowego żywiołu. Połamać na drobne te najcieńsze, porąbać siekierką nieco grubsze, pociąć piłą najgrubsze. Chodzi mi po głowie zrobienie sera obtaczanego w popiele z jabłoniowego drewna. Ale z tym poczekam na zelżenie upałów.
A potem w samochód i jazda do Bielska! W umówionym telefonicznie miejscu doszło do ważnego zakupu tegorocznego. Choć, jak się okazuje, nie w porę. Czemu? Bo nas pani Lena wystraszyła wieścią, że jeszcze żadna kura u nikogo nie zakwokała i że to naprawdę dziwny rok. Ania zwątpiła i czym prędzej zorganizowała transakcję.
Wróciłyśmy do domu z pudłem pełnym kurczaczków zielononóżek (11) i mieszanych leghornów z karmazynowymi (6).
Dlaczego nie w porę?
Bo tuż przed wyjazdem zwołałam kury do kurnika, żeby je zamknąć dla bezpieczeństwa wcześniej. I okazało się, że jedna z kurek siedzi na gnieździe twardo od rana, siedziała tam także wczoraj. Zatem zakwokała i zasiadła...
No, cóż, przyda się teraz nadmiar mleka koziego. Twarożek, zsiadłe mleko to najlepszy sposób, aby dochować się silnych, zdrowych i nieśnych kur.