Królowa Gąska

Gusia z wiekiem robi się rewelacyjna! Znosi jaja już w trzeciej serii od przedwiośnia. Na pewno przekroczyła swoje dawne rekordy w ich ilości (najwięcej dotąd było 22). Jest gdzieś pomiędzy trzydzieści a czterdzieści, a może już dalej?
Od tygodnia chodzi zakochana i postanowiła znosić je każdemu, kto chciałby pobłogosławić ją intencją. Próbowała już do tego namówić Łacia (kocur lekko się zestresował i unika jej teraz starannie), białą Zofiję i Misię (obie pozwalają jej obskubywać sobie uszy i nadstawiają usłużnie głowy), nawet koguta (ten zaczął ją odtąd ścigać jako kurzego mutanta), tegoroczne białe indorki z zagrody pani Wiery (platonicznie, bo zza płotu), ale najlepiej wychodzi jej ze mną. Albo z Anią.
Hm, jak to wygląda?
Gęś znienacka podchodzi blisko, bliziutko, swoim człapiącym ostrożnym kroczkiem i zaczyna zaczepiać delikatnie dziobem, ciągnąc którąś z nas za spodnie, kurtkę, albo wkładając głowę pod pachę (gdy doimy). W tym stanie daje się głaskać po głowie i pleckach, co jakoś zastępuje jej akt z gąsiorem. Po chwili odchodzi zadowolona. A następnego dnia znajdujemy jajo.
Wczoraj przed wieczorem, po powrocie z miasteczka nie mogłam się jej dowołać. Nie odpowiadała jak zwykle na wołanie po imieniu, ani nie przybiegała swoim zwyczajem do karmy, z sadu czy głębi podwórza. W końcu Ania namierzyła ją... zasiadającą na sklepie! tuż nad drzwiami do piwnicy, wysoko, w gąszczu domniemanego octowca.
Wszelkie próby namówienia jej do zejścia i wyganianie stamtąd kończyły się jedynie wielkim ptasim krzykiem.

Nareszcie Ania wspięła się i wyjęła rozwrzeszczane ptaszysko z zielonego buszu.

Postawiła na ziemi, Gusia rozprostowała skrzydła i już bez większego protestu pomaszerowała do swojej obórki.
Na sklepie zostawiła kolejne jajo.
- Królewskie, bo z tobą - roześmiałam się - Nie dziw się, że taka ważna się zrobiła!