Góra, Góra i dół

Było kilka dni przerwy od internetu - głównego forum kontaktów międzyludzkich w moim codziennym życiu. Z okazji łykendu majowego zjawił się bowiem Gość, aż z Poznańskiego i kontakty przeszły do realu. Generalnie Podlasie Gość odebrał jako zimne (no, chłodne...) i cofnięte w czasie o dwa tygodnie w rozwoju zieloności, no i bezludne. Bo żeśmy w niedzielę na wycieczkę się wybrali, samochodem na Grabarkę, z późniejszym zahaczeniem o Mielnik. Kręte wąskie drogi lokalne wiodły przede wszystkim przez lasy i pola, bardzo rzadkie wioseczki, często oddalone od dróg i migające w oddali najwyżej kilkoma chałupami. Tak że zaliczyliśmy dwa ekstrema wyrażone w naturze przez Górę.
Pierwszym była Święta Góra na Grabarce...
Po liturgiach wielkanocnych, jak zawsze po każdych większych uroczystościach, wzrosła znacznie energia (Moc) Świętej Góry. W czasach, gdy jest mniej świąt i życie monastyru toczy się zwyczajnie Moc jest znacznie wyciszona. Jej punkt kulminacyjny znajduje się po środku wnętrza cerkiewnej świątynki oraz przed cudowną ikoną Matki Boskiej.
Zapaliłam cerkiewne świeczki przed ikoną w intencjach, które spontanicznie przyszły mi do głowy i dalejże przeżywać fale mrowiącej energii otwierające głowę i czoło, lecąc przez splot słoneczny, serce i gardło do góry.
Gość stanął przed obrazem i wyszedł po długiej chwili z cerkwi... zapłakany.
- Rusza, nieprawdaż? - spytałam ze zrozumieniem.
- Oj, tak...
Pobrane zostały zapasy świętej wody ze studzienki pod Górą. W niej myli się i ją pili prawie 300 lat temu ludzie, którzy uwierzyli w wizyjny sen pobożnego staruszka i tutaj schronili się gromadnie przed szalejącą w okolicach epidemią cholery. Nikt tu nie umarł, nikt nie zachorował. Od tej pory zdrowieją i umacniają się w swojej wierze tysiące przybywających tu po oczyszczenie ludzi.

Drugim końcem kija, czyli extremum była Góra Zamkowa w Mielniku, z punktem widokowym na przełom i meandry Bugu.



No, a dzisiaj w nocy obudził mnie dziwny odgłos. Nieco podobny do świetnie mi znanego dźwięku, ale rozum nie przyjął tego do wiadomości.
- Burza idzie - stwierdziła Ania, biorąc ów odgłos za dalekie grzmoty. I wyłączyła komputery z sieci i z kontaktu.
Dopiero, gdy wyjrzała na zewnątrz przy wypuszczaniu kota, wyciągnęła prawidłowy nieprawdopodobny wniosek.
- Kurczę, to śnieg zsuwa się z dachu!

A oto poranne widoki z tarasu.

Złamana pod ciężarem mokrego śniegu śliwa. Na szczęście nie uszkodziła inspektu.

Wzrastającym od jakiegoś czasu mięcie kilku rodzajów i trawie żubrówce na szczycie spirali śnieg nie zaszkodzi.

A to akacjowy gaik. Zimnowiosenny.