A ciemność światła nie ogarnia

Wczoraj był dzień hardkorowy. Od rana trwał bunt. Nie, ja to pieprzę, rzucam, wyjeżdżam, wracam w rodzinne strony, do miasta, nie ma odwołania. Zaczynam od początku. Z pracą, zarabianiem, mieszkaniem. Nawet ta myśl obudziła we mnie twórczy wigor, odgrzebałam jakieś stare furiackie teksty z lat młodzieńczych, z myślą ich wydania jako bestselleru. Potem ogarnęła mnie trzęsawka i zaczęło przechodzić... Przekształciło się to wszystko w zewnętrzne zdarzenia następującej treści:
Najpierw w miasteczku podrzuciłyśmy pani Lenie jeszcze ciepłe z popołudniowego udoju "mleczko od krówki". Pani Lena opowiedziała nam, że - ponieważ jest cukrzyczką - sprawdza sobie poziom cukru po każdym posiłku. Otóż jako stara rolniczka od dziecka dużo spożywała i nadal lubi mleko. Dotąd kupowała na wiosce i piła mleko od krowy, lecz zauważyła, że potem podskakuje jej cukier. Ciężko jej było ograniczyć dawne przyzwyczajenia. Jednak po mleku kozim nic takiego się nie dzieje! Po prostu rewelacja. Miło było nam to usłyszeć.
Następnie prawie biegiem wpadłyśmy do GOK-owskiego kina "Tor", które działa od kilku miesięcy. Wreszcie znalazł się czas i chęć, aby tu zawitać. Szedł polski film "Sala samobójców".
Abstrahując od samego filmu (który mi się spodobał i całkiem był w hardkorowym nastroju wczorajszego dnia) to ekran jest duży i widoczny, krzesła miękkie, a sala na tyle pojemna i mało akustyczna, że nie przeszkadzały nawet zbytnio w słyszeniu filmu notoryczne rozmowy młodzieżowej widowni przez komórkę. Było nawet tak, że w scenach, gdy bohaterowie krzyczeli dramatycznie, jedna panna starała się koniecznie odpowiedzieć coś swemu rozmówcy czy rozmówczyni po drugiej stronie fali, przekrzykując kinowy krzyk!
- Co? Co mówisz?!!! Jestem w kinie! W ki-nie, słyszysz?!! To gdzie teraz jesteś?!!! Powtórz, bo nie słyszę!!! - całkiem jak w jakimś satyrycznym skeczu.
Ale dało się przeboleć, dzięki właśnie wyżej wspomnianej rozpraszającej się naturalnie rozszerzalności dźwięków w sali.
Na koniec, poruszone hardkorowym filmem w stylu neo-post-modernizmu (proszę nie szukać tego hasła, wymyśliłam właśnie) wylądowałyśmy na urodzinach kolegi w domu wspólnych znajomych. Była biesiada na tarasie, przy grillu i ognisko, ale dość szybko zimno zagnało gości do ciepłego wnętrza. Jednak przecież jakiś czas przy ogniu trwała rozmowa o najciekawszych filmach w stylu horror obejrzanych w życiu, a potem już we wnętrzu - z tematu permakultury szybko przeszliśmy do Nostradamusa i chemicznych smug tudzież fali promieniowania atomowego i innych horrorów, które osaczają ludzkość po cichutku, aż wszyscy ockną się nagle w bardzo niemiły sposób...
Kilka kieliszeczków jak zawsze pysznej nalewki oraz specjalny charakter dnia sprawił, że wprawiłam pozytywnie medytujących joginów (och, tacy też mieszkają w naszej gminie, a jakże!) w stan frustracji, a zło-wieszczyłam z rozczuleniem i tęsknotą za tym, aby coś wreszcie rozwaliło ten chory ludzki kazamat. Zamiast przepowiadać - jak Pan Bóg przykazał - o zwyciężającej ciemność planetarną wspólnocie rodowej i komunie z morusowej wyspy Utopia oraz ekowioskach anastazjowców i rolników organicznych odradzających umierającą przyrodę Ziemi.
Ale to był taki dzień, do diabła!