Sztuka przetrwania

Pisałam już o tym, że czasem, a czasem dość często różne wątki z wydarzeń w ciągu dnia zbiegają się ze sobą tematycznie, choć są od siebie niezależne i pokazują się przypadkowo. Razem tworzy się... nastrój. A może też jeszcze jakieś przesłanie...
Tak było przedwczoraj. Gdym obejrzała sobie na YT wykład Darka Kwietnia na tematy surwiwalowe, tj. o sztuce przetrwania w obecnych czasach.
Temat dla mnie jak najbardziej nie nowy, bo - do diabła - właśnie z tego powodu mieszkam na wiosce daleko od szosy, w przygranicznych leśnych bezludziach i staram się żywić samodzielnie i czcić wolność od cywilizacji w jak największym stopniu, możliwym na razie do urzeczywistnienia. Natomiast był całkiem nowy dla mojego gościa, który mi w tym oglądaniu towarzyszył, trzeciego dnia nudząc się już coraz bardziej świeżym powietrzem, gdakaniem kur, pianiem koguta, beczeniem kóz, dojeniem, brakiem telewizji, niemożnością obejrzenia meczu, poskajpowania ze znajomymi itd.
Wykładowca sztuki przetrwania właściwie tylko wprowadzał do tematu samego przetrwania, więc niewiele podawał sposobów na nie. A wprowadzenie polegało na przytoczeniu licznych przykładów absurdalnych reakcji młodych ludzi na kwestię - ćwiczonego z własnej woli dla rozrywki - realizującego się hipotetycznie armagedonu. Otóż pobyt osób, nawet świetnie wytrenowanych wojskowo w zwykłym "szczerym polu" przez kilkadziesiąt godzin kończył się histerią i paniką, a w rezultacie popadnięciem w chaos i zbłądzeniem. Ludzie, zbierający się w lesie na wyznaczoną "godzinę 0" zabierali ze sobą z domu laptopy, a nawet pewna dziewczyna wzięła... pralkę. Jako niezbędniki do przetrwania. Ktoś nie potrafił się zwyczajnie załatwić w leśnych krzewach i po kilku dniach wstrzymywania wylądował w szpitalu. Brak komórek, internetu i telewizji był najgorszy do zniesienia. Z trudem panowano nad budzącą się z tego powodu agresją... I więcej jeszcze można sobie o tym posłuchać samemu, więc relacjonować całości nie będę.
Te przetrwaniowe informacje ukazały się jeszcze raz w obejrzanym tego wieczoru - niezamierzonym sposobem - filmie "Wojna światów" Spielberga. Już w sposób dosadnie ilustracyjny, choć wciąż fabularny i przez to bajkowy.
Rozmyślam ostatnio wciąż nad tłumaczonym właśnie almanachem Nostradamusa, no, i pewnym zdaniem z niego:
"Przyjdą takie czasy... gdy szczęśliwi będą ci, którzy będą szli i nie będą stąpać po ziemi, a jeszcze szczęśliwsi ci, którzy nie będą mieli nic lub mało."...
Rzeczywistość skrzeczy... ludźmi absolutnie nie gotowymi, rozmamłanymi i rozpieszczonymi, zidiociałymi od patrzenia w ekran, czytania i pisania niepotrzebnych ostatecznie tekstów, gadającymi od rana do wieczora i w nocy też, z rękami w kieszeniach, o tym, jak i co powinno wyglądać.

Ale to tak sobie jeno wzdycham... Nie da się nikogo uratować od niego samego na siłę. Sztuka przetrwania też na tej świadomości polega.