Złudzenie odległości

Niewidzialnie, nad chmurami przelatują klucze dzikich gęsi i żurawi. Poznaję po okrzykach i nawoływaniach, które wydają z wysoka. Z lasu rozlegają się głosy pomniejszych wiosennych ptaków, których w większości nie rozpoznaję z imienia, ale z głosów owszem.
W piątek zajechałyśmy, wiedzione podobnym wiosennym trendem, do pewnej wioski koło Dubicz Cerkiewnych, odwiedzić znajomych olejarzy. Dokupić świeżego lnianego oleju i nowe zapasy wytłoków z siemienia dla kur. W gratisie dostałyśmy tez wytłoki kokosowe, dla kóz, na posmakowanie. Rzeczywiście, koziołki pojadają je ze sporą ochotą.
Trochę sobie pogadaliśmy, o osiedleniu się na wsi i końcu świata. Zauważam, że wielu z poznanych tutaj przeze mnie osiedleńców z miasta ma jakiś instynkt, bądź rodzaj wiedzy, przeczucia, bazującego na silnym niepokoju związanym z możliwością kryzysu, wojny, zaburzeń społecznych, a niektórzy wręcz opierają się na jakichś apokaliptycznych przekonaniach, które skłoniły ich do decyzji diametralnej zmiany życia. I nawet nie łączy nas jakiś wspólny światopogląd, jedynie podobne wnioski. I w konsekwencji sposób codziennego życia i przeżycia. Prosty, związany z ziemią, własnoręczną pracą, jakimś rzemiosłem, wytwarzaniem własnej zdrowej żywności. Ogród, sad, kozy, kury, to częsta podstawa. I życie w ekologicznej harmonii, czystości, związku z przyrodą i zwierzętami.
Religia, polityczne czy społeczne idee, hasła, sztandary, ambicje, naukowe teorie, to są sprawy i dziedziny łączące ze sobą ludzi w mieście. Na wsi liczy się konkret i te wszystkie myślokształty odchodzą w praktyce na bok. I tak stykamy się na podobnej podwalinie: wróżka z ortodoksyjno-katolickim anarchistą, zagorzały politykier z ochrzczonym żydem, zielonoświątkowcy z anastazjowcami, katolicy z prawosławnymi, weganie z mięsożercami, lewicowcy z prawicowcami, i nie ma w tym nic, co by dzieliło. Bo łączy nas podobny sposób życia i rozwiązywania codziennych problemów, otoczenie, przyroda, rzeczywistość, potrzeba życia w pokoju z innymi.
Inna sprawa, wszyscy nieco się wyróżniamy na tle tubylców, żyjących według swoich odwiecznych zwyczajów. Choćby tą potrzebą czystego życia. I paroma innymi cechami również. Na przykład bagażami doświadczeń z miast, z których pochodzimy. Dlatego, choć te doświadczenia też są różne, to jednak okazują się łączące i podobne na tle, w którym przyszło nam mieszkać i żyć. Chcąc nie chcąc tworzy się społeczność ludzi, którzy mieszkają w dużych odległościach od siebie, od kilku do kilkudziesięciu kilometrów, widują się rzadko, ale wiedzą o sobie i zawsze chętnie się widzą i rozmawiają, dzielą radami i rozwiązaniami, gdy tylko zdarzy się okazja. I nie ma poczucia osamotnienia, wyobcowania, mimo odległości czy wyżej opisanych różnic, także charakteru.

A poza tym udało się nam wczoraj pracowicie przytwierdzić drewniane zdobienia wzdłuż dachu altany.

Przy okazji pokazuję, że po tegorocznej zimie zapasy opału urosły, zamiast zmaleć.

I koziołkom rogi rosną.

Kozy zaś, jak zawsze o tej porze zajęte korowaniem.