U-cieczka

No, i sypie już drugi dzień. Dzisiaj wreszcie przestało wiać. Chata znów wygląda bez zmian, jak na zdjęciu frontowym.
W środku, niestety, też wciąż bez zmian. Bałagan, zmywanie w miednicy w łazience, wszystkie sprzęty kuchenne odstawione na środek, lawiruję wśród nich, aby napalić w piecu, ugotować posiłek, nałożyć na talerze i zwierzęce miski, niczym akrobatka. Pocieszający jest fakt, że już wszystkie płytki naklejone, trzeba jedynie je jeszcze zafugować.
Mam co prawda przez kilka budowlanych lat ostatnich wprawę w takim życiu biwakowym na co dzień, bywało przecież o wiele gorzej! nie tylko ciasno, brudno, lecz na dokładkę zimno. Więc właściwie znoszę niedogodności bez mrugnięcia okiem. Teraz przynajmniej jest ciepło, a i zjeść mogę kulturalnie w jadalnym pokoju na stole, siedząc zwyczajnie na krześle, a nie jakimś chyboczącym się stołku przy chwiejnej ławie. Mało tego, mogę się nawet wykąpać w gorącej wodzie, w ciepłej łazience, a nie w misce wody w kuchni rozgrzanej przez kilka godzin intensywnego palenia pod płytą do 17 stopni Celsjusza!
Dziczeję w tym wszystkim, dodam jeszcze. W ogóle mam tendencje do mizantropii i im dłużej ludzi nie oglądam, tym bardziej nie chce mi się tego robić. Zapadam jakby w jakiś lej, zresztą całkiem przyjemny lej, albo raczej jaskinię, przyjemny do chwili, gdy ktoś zechce mnie z niego wyciągnąć na świat. Boże, jak ja się opieram! Wszystkimi kończynami, prawie gryzę. I nawet nie ma to żadnego logicznego podłoża, ot, dobrze mi w tej mojej jaskini, ze zwierzętami do rozmów i relacji wszelakich, zamiast przedstawicieli własnego gatunku.
I właśnie wczoraj Ania siłą nieomal wyciągnęła mnie na świat Boży. Najpierw kazała wziąć kąpiel, umyć włosy, wynalazła w szafie jakieś ciuchy, w które kazała mi się ustroić i o odpowiedniej godzinie postawiła do pionu.
Narzekałam. I próbowałam oponować.
- Ale zobacz, Miłka nam uciekła i pobiegła na wioskę i jeszcze jej nie ma. Zostanę w domu, to ją wpuszczę.
- Poczeka. A jak ją przymrozi, to będzie miała nauczkę na przyszłość.
- Ale ona ma cieczkę!
- Trudno. Nic już teraz nie poradzimy na to, gdy uciekła.
Chcąc nie chcąc, załadowałam oporne ciało do samochodu i pojechałyśmy.
O 18. w GOKu odbywała się promocja książki Ani Maruszeczko "Kobieta na zakręcie"... Nie powiem, jak na gminne miasteczko przyszło sporo osób. Nina upiekła swoją słynną szarlotkę. Ania, jak zawsze, wyglądała pięknie i dalejże nawijać, jak to w radiu - rozpuszczoną piątą czakrą z udziałem wenusowego uroku osobistego i dowcipu merkurialnego.
Czemu znalazła się akurat w Czeremsze? Ano, mieszka w sąsiedniej gminie, nad brzegiem Bugu, w niewielkiej wioseczce.
Panie i panowie zadawali różne mądre i mniej mądre pytania, Ania nie oszczędzała strun głosowych, aż w końcu spojrzeliśmy cały ostatni rząd na sali na zegarki, i dalejże dawać znaki Szanownej Prelegentce, niczym realizatorzy telewizyjni, żeby kończyła program. No, i zabrała się za podpisywanie swego dzieła, kolejka ustawiła się całkiem spora. Na odchodnym umniejszyłam jeszcze zapas szarlotki na talerzu i pomknęłyśmy z powrotem do chaty, przypomniawszy sobie o tej naszej biednej krótkowłosej suczce na mrozie i wietrze zostawionej.
Była, tkwiła drżąca na tarasie, a na widok samochodu zaczęła piszczeć z radości i podniecenia. Od dzisiaj wychodzi na siku jedynie na smyczy.