Koty, mróz i smak

Noc była dość zimna, -25, dzięki czemu koty dały mi spokój. Tj. nie musiałam wstawać i je wypuszczać bądź wpuszczać drzwiami na taras w ich ulubionych porach aktywności (koło północy i nad ranem), średnio trzy razy w ciągu nocy. Czują, skubane, kiedy jest zimniej i wtedy nosa nie wyściubiają na zewnątrz. Łacio jednak zwalił się na moją kołdrę jak nieruchoma, ciężka kłoda i był tak uparcie nieskory do usunięcia się, że przekręcając się z boku na bok... oberwałam sobie trzy guziki od piżamy.
Zdecydowanie wolę spać z Jaśkiem, który jednak od czasu, jak Łacio wybrał łóżko, nawet nie próbuje z tatą rywalizować. Jasiek śpi bowiem po małpiemu, przy mnie na poduszce, pod kołdrą, jedynie z głową wystawioną na zewnątrz, do samiutkiego rana. Nie drapie i jest bardzo cierpliwy, gdy mam atak bezsenności i wiercę się nerwowo.
Kicia rzadko przychodzi w ten sposób, choć bardzo lubiła ze mną spać, gdy była młodziutkim kociakiem. Przeszło jej po pierwszym miocie, za to z lubością przynosiła mi zawsze kocięta do pilnowania. Sama wtedy biegła na dwór, polować i pilnować chaty przed obcymi psami, których była wielkim postrachem. Kocięta spały smacznie w fałdach kołdry, po czym kotka wskakiwała przez okno zawsze o stałej porze, około 4-5 rano i karmiła je, układając się brzuchem do góry pod moją pachą.

Poranek był zdziebko chłodnawy w domu, ale zaczęłyśmy dzień od rozgrzewki na świeżym powietrzu, w wyżowym słońcu. Trzeba było zwieźć kolejną porcję kostek siana ze stodoły sąsiadki. Robimy to na taczce. Wchodzą na nią jednorazowo 4 kostki. Dziennie wychodzi ostatnio nawet półtorej kostki, bo dzieci mają coraz większy apetyt.
Koźlęta dobrze zniosły mroźną noc. Dostały zwiększoną porcję siana, które już wciągają na równi ze starymi kozami.

Rozpaliłam w c.o. i na obiad upiekłam koźlęcą łopatkę. Na brytfannie, z niedużą ilością oleju i większą dawką wody, przykryte z wierzchu folią alumniniową, aby mięso nie wyschło. Tu notuję sobie, aby wreszcie dobrze zapamiętać, że pieczeń kozia (udo lub łopatka) wymaga co najmniej 3 godzinnego pieczenia w piekarniku nastawionym na 220 stopni. Żeberka mniej, około godziny lub nieco więcej (5 kwadransów), zależy od grubości mięsa na kościach. Z jednej łopatki mam średnio 3 obiady dla dwóch osób. Oczywiście, można mięso spożyć na zimno, z chlebem, z surówką, też jest super.
Szpikuję je najpierw ząbkami czosnku. Z ziół najlepiej się sprawdzają zioła prowansalskie, tymianek, majeranek, curry.
O ile dawniej wycinałam starannie kawałki tłuszczu z mięsa, w których zostaje kożli aromat, to ostatnio zrezygnowałam z tego i stwierdzam, że bardziej mi tak smakuje. Przyzwyczaiłam się po prostu do tego smaku i wcale, ale to wcale mi nie przeszkadza (a wręcz przeciwnie).

Terakotowanie przerwane zatem przez mroźną pogodę.