Cicha noc...

Styczniowe wiosenne dnie i długie wieczory biegną swoim rytmem. Trochę ostatnio wiało, ale nic specjalnego jeszcze nie przywiało. Mam więc czas na tłumaczenie, które codziennie uzupełniam o nowe stroniczki i poprawiam te gotowe. Rozpalam w c.o. około południowej godziny i kończę palić o 17. To wystarcza spokojnie do następnego dnia, aby móc chodzić w krótkim rękawku po domu. Cieszy mnie ten fakt niepomiernie, bo pamiętam swoje zimowania z dzieciństwa i młodości w domu rodzinnym, murowanym, nieocieplonym i przy piecu elektrycznym w pokoju. Namarzłam się solidnie długie lata, także i tu na Podlasiu, więc ciepły i nieprzewiewny zimową porą dom długo był moim marzeniem.
Trwa poza tym u nas świąteczna pora. Miasteczko jest oświetlone bożonarodzeniowymi i noworocznymi  lamperiami tak gminnymi, jak prywatnymi na posesjach. Byłyśmy na biesiadzie bożonarodzeniowej u prawosławnych znajomych, rybną zupę wigilijną i smażonego karpia z okolicznych stawów rodem jadłyśmy, życząc Wesołych Świąt wszystkim po raz wtóry w tym okresie. A dzisiaj zajechało nam się na uroczystość urządzaną co roku w domu kultury, śpiewania kolęd przez miejscowych śpiewaków.
Sala była pełniutka, zainteresowanych bardzo wielu. W pierwszym rzędzie siedział batiuszka obok księdza katolickiego i wójta. Występy rozpoczęły najmłodsze dzieciaki z czeremszańskiego przedszkola i poradziły sobie bardzo dobrze, śpiewając rezolutnie: Christos radiłsia, radujsia! Potem wystąpiło kilka chórków ze szkoły podstawowej, dzieci śpiewały zarówno kolędy po polsku, jak po swojomu (nie ośmielam się stwierdzić w jakim języku były śpiewane, czy był to język rusiński, białoruski, ukraiński czy starocerkiewny, na to co bardziej uczony ma inne zdanie, zatem pozostaję przy najpopularniejszej nazwie: swojski, tutejszy język). To bezawaryjne pomieszanie religii, kultur i języków jest dla autochtonów czymś tak naturalnym, że niczego dziwnego w tym nie widzą. To tylko przybysze z Polski, jak ja, wciąż bywają zdziwieni (jak najbardziej mile) i zafascynowani czymś, co dawno temu było dla naszego kraju oczywistością.
Wystąpiły też małe uczennice gry na instrumentach, pianinie, klarnecie, grając i śpiewając cieniutkimi głosikami. Oraz orkiestra dęta dzieci, z której niektóre górne tony trąbek niezwykle przypominały mi pianie naszych dorastających kogucików, ćwiczących dopiero głosy.
Po części przed-i-szkolno-gimnazjalnej wystąpiły panie z trzech okolicznych wiosek, tj. trzy zespoły śpiewacze, które w moich rodzinnych stronach z pewnością byłyby nazywane Kołami Gospodyń Wiejskich, ale tutaj nie mają takiego statusu i nigdy takiego nie było, o ile wiem. Nieco im się czasem piosnki myliły, zapominały słów, z pewnością za mało próbowały wcześniej, ale widownia wybaczała im wpadki, klaskając zachęcająco. Zadowolone kobiety zatem odśpiewały Mnogija lieta, aby pobłogosławić i podziękować wszystkim za wsparcie.
Po nich wystąpiły chóry parafialne, kościoła katolickiego z klasycznym repertuarem chyba moniuszkowskim (nie jestem znawczynią, ale na coś takiego mi to brzmiało), i z cerkwi prawosławnej. Oczywiście starocerkiewne pienia na głosy o wiele bardziej chwytają za serce, także osoby wychowane w katolickiej części kraju, jak ja nie przymierzając, więc pominę wnioski wynikające z prezentacji, która - na moje oko - była także swoistą rywalizacją obu chórów.
Imprezę zakończył zespół chóru ludowego z Białegostoku, złożony z byłych rodowitych Czeremszan, którzy wyjechali mieszkać lub uczyć się do stolicy regionu. I ci najbardziej mi się spodobali, bo śpiewali po swojomu, z ikrą i starannie rozłożonymi głosami. Przyjemnie jest słuchać Podlechitów. Wszyscy ci z ruskiej nacji mają wrodzony słuch absolutny i od dziecka świetnie sobie radzą z białym śpiewem. Taki śpiew wymaga otwarcia pierwszej czakry, puszczenia brzucha, zaśpiewania całym gardłem z płuc, stojąc mocno nogami na ziemi. I wpływa na cechy charakteru później także. Oraz daje miejscowym korzeń dla duszy, jak nic innego na świecie.
Po imprezie powróciłam do chaty, w której Anna zawiesiła była właśnie w kuchni węża ledowego i mamy tak oto oświetlenie choinkowo-świąteczne na co dzień. Idzie wszak małanka, prawosławny sylwester!
No, i tak tu się teraz mam. Tak tu się jest.