Przy pełni księżyca

Schodząc wczoraj przy pełni Księżyca wieczorową porą na ziemię znalazłam na YT taki kwiatek. 

Obejrzyjta, mieszczuchy!

Co do mnie, zgadzam się z pełnym pasji mówcą, acz w szczegółach niekoniecznie. Z kilku co najmniej względów.

No, tak, małorolne gospodarstwo to jest gospodarcza nisza, niereklamowana, nieznana, można się nią zająć i zarabiać na reklamie i pośrednictwie, sprowadzając ludzi wracających z zagranicy z kasą, pracowitych i przedsiębiorczych, osadzając, dając im przestrzeń prosperowania i życia. Można, ale w praktyce tak nie jest. I nikt poważny nie chce się tym zająć. Czemu? W Polsce istnieje cała góra przeszkód prawnych, biurokratycznych, przepisów skarbowych, sanitarnych, weterynaryjnych, agencyjnych często od czapy. Wchodzą teraz na przykład w życie nowe przeszkody dla obcych, z miasta chcących kupić ziemię. I niby możesz już, rolniku sprzedawać sławetny dżem, kiełbasę i ser w swoim gospodarstwie (lecz nie poza nim, ani nie przez pośredników), ale na ten przykład na spirytusie na pewno nigdzie daleko nie zajedziesz, chyba, że do więzienia.

Jeśli na takiej gospodarce człek osiądzie, to go cieszy nawet jeszcze po kilku latach ciężkiej pracy, gdy zarobi 10 albo i 20 tysięcy, ale na ROK, a nie na miesiąc, jak się narratorowi wydaje, (a może tylko pomyliło przy przeliczaniu euro na złotówki). Mniejsza o to jednak. Bo w końcu chodzi o gotówkę w papierkach, a nie fakt, że wydatki miesięczne i roczne rzeczywiście mocno potrafią spaść i tu nie ma bezpośredniego przełożenia na zarobki i wydatki miejskie. W podliczeniu zaś notorycznie zysków nie masz, ponieważ, aby wypracować ów „zysk” gotówkowy musisz zainwestować, zapłacić za maszyny rolne, pomocników, materiał budowlany, zwierzęta, weterynarza, karmę dla zwierząt, potrzebne do przerobu akcesoria i energię. Ponadto opłacić podatek, rachunki za prąd, wodę, gaz, benzynę czy ropę, internet i telefon (tu można sobie z czasem przyoszczędzić na tym i owym, wprowadzając wynalazki alternatywne, ale panowie i panie, NIE ŁUDŹMY SIĘ! to są groszowe oszczędności). W sumie naprawdę świetnie jest, a wiem, co mówię, gdy gospodarstwo kilkuhektarowe, bez maszyn, na lichej podlaskiej ziemi pozwoli, mieszkając i żywiąc się gospodarzom, wyjść w rocznym bilansie na ZERO.

Dlatego rodziny z dziećmi w wieku szkolnym muszą podwójnie główkować i pracować, aby zarobić jeszcze na potrzeby latorośli. Co niektórym udaje się, gdy mąż i ojciec potrafi sprostać zadaniom, jest przedsiębiorczy, obrotny, ma zmysł do handlu i żadnej pracy się nie boi. Najlepiej jednak, gdy oboje małżonkowie opanują jakiś fach rzemieślniczy, który pomaga im dorobić. A na wsi są takie możliwości. Znam takich, co choć z miasta przyszli, to nauczyli się zduństwa, tkactwa, garncarstwa, stolarki, ciesielki czy plecionkarstwa, szyją, haftują, lub chociaż drwa rąbią, jagody i zioła zbierają, albo pomagają na budowach. I jakoś ciągną swój wózek, choć wcale nielekki.

Jeśli nie jesteś wegetarianinem (sic!) i zdecydujesz się na jakąkolwiek hodowlę zwierząt, oprócz uprawy ogrodu czy szklarni, możesz siebie i bliskich wykarmić i napoić nawet w 70-80 procentach „za darmo” (w istocie nic nie jest za darmo, bo za twoją ciężką codzienną pracę i dbałość). Ponadto płacisz niższy KRUS, a nie ZUS, a jak prąd sobie odłączysz to jeszcze więcej zaoszczędzisz. Pszczółki wyhodujesz i świeczki sobie zrobisz sam z własnego wosku. Gotować i grzać się możesz wrzucając do pieca chrust z lasu i gałęzie, prawie za darmo, jeśli masz własne zakrzaczenia, lub nawet, jeśli je kupujesz, to za grosze (w porównaniu z tymi, którzy, aby ogrzać zimą murowany dom jednorodzinny wydają ponad 3 tysiące na sezon, to wychodzi nawet 8-10 razy mniej). Wcale się nie podśmiewam.

Ale trochę mi śmieszno i trochę straszno, że są ludzie, którzy myślą, że wystarczy w takim zrujnowanym gospodarstwie na końcu świata zamieszkać i już wszystko samo im da kasę. A oni tylko kupony będą odcinać. Bo przecież klienci w Polsce pchają się drzwiami i oknami po produkty gospodarskie!

Widziałam ludzi, którzy tak jak z wielkim życiowym hukiem zjechali na wieś odmieniać swoje życie na proste i oczywiście lepsze, tak szybko z niej uciekli, zostawiając zwierzątka, kwiatki i ogień w piecu na rzecz zwykłego życia w mieście i stałych zarobków. Oprócz gospodarstwa, na którym trzeba dopiero nauczyć się pracować i rozumieć je jako przestrzeń dającą pracę i zarobek, a nie tylko przyjemność (takie jest zwyczajne myślenie miejskie o wsi), co zajmuje sporo czasu i pożera oszczędności zgromadzone na początek, bo człowiek w radosnej młodzieńczej wierze, że „jakoś to będzie” zużywa posiadane zasoby na sprawienie sobie tego, o czym marzył w mieście, czyli kotka, pieska, konika, kózkę, kurkę, nie biorąc pod uwagę ekonomii takich nabytków. Czyli nie umie, a czasem uwaga! nie chce (z powodu swych zagruntowanych przekonań ideologicznych) na hodowli zarabiać w jakikolwiek sposób. Czyli okazuje się, wciąż myśli po miejsku i musi dorabiać poza gospodarstwem, aby na nie zarobić! Wykarmić swoją inną pracą inwentarz, wykarmić siebie, bo inwentarz nie służy mu z zasady do żywienia się nim.

Istnieje także inna wielka sprawa, nieporuszona w takich reklamach filmowych, jak powyżej przedstawiona, tj. obszar życia społecznego wokół owego gospodarstwa, czyli konieczność dostosowania się do nowego dla mieszczucha życia wiejskiego. A to też bywa w praktyce spory problem do przeskoczenia dla „niekumatych” miejskich odmieńców.

Podsumowując, co mogę powiedzieć?

Nie zamieniłabym życia na dalekiej wiosce w drewnianej chacie wśród zwierząt z żadnym mieszczuchem na jego wymuskane lśniące i zdezynfekowane wnętrze, sute zarobki co miesiąc i miejskie przyjemności (z których dawno wyrosłam), tudzież wyjazdy zagraniczne i inne spędy. Wybieram ciągle ciężką pracę rąk, obcowanie z prawdziwym życiem i śmiercią, porami roku, ludźmi, którzy są różni, ale na pewno nie sztampowi (albo sztampowi inaczej, a to już coś), jak w mieście, zwierzętami i całym majdanem ich radości i smutków.

Pomimo, że znam prawdę i radosne młodzieńcze reklamy życia na wsi nie są w stanie mnie wzruszyć.