Podlaskie wakacje

Dzięki audycji wysłuchanej przypadkiem w radiowej Trójce, znalazłam w necie blog Agnieszki Pajączkowskiej, opisujący zeszłoroczną podróż po Podlasiu, którą zaczęła od Sejn, a skończyła w Niemirowie nad Bugiem. Od Hajnówki w dół są to już "nasze" strony. Przeczytałam cały blog od początku do końca z dużym sentymentem. Bo tak, tak właśnie to wygląda w oczach wrażliwego turysty (zaznaczam, gdyż bywają mało wrażliwi), ten odchodzący tutejszy świat, ostatki starej Polski. Ludzie, zwyczaje, pamiętania, języki, religie, chaty, praca w obejściu, codzienny związek z przyrodą.

Jeśli ktoś bywały tutaj, albo chcący zabyć, to niech koniecznie zapozna się z całokształtem zapisków warszawskiej fotografki. Mimo, że jechała bocznymi drogami  to i tak nie widziała wszystkiego, co warto zobaczyć, bo trudno jest zobaczyć (to zaledwie powąchać) Podlasie za jednym razem wakacji. Ile wiosek, tyle światów, całych krain. Każda inna, a jednocześnie swoja, podobna i niepowtarzalna. 

Niemniej przejeżdżała obok nas, z Czeremchy do Bobrówki, gdzie nocowała w uroczym zakątku, kolonii Turowszczyzna. I zakrętu do naszej wioski nie zauważyła, albo nie rozpoznała. Pewnie dlatego, że tablicę z nazwą wsi postawiono kilkadziesiąt metrów dalej od zakrętu!

Ja rzucam pomysł na nieco inne uproszczenie sobie, a jednocześnie urozmaicenie podobnych wakacji. Nie jeździć i oglądać ten cudownie pachnący świat przez szybę samochodu, lecz osiąść w jakimś miejscu i zwiedzać okolice osobiście, całym ciałem, na rowerze. Wieś w tę, wieś w tamtą stronę, dwie wsie, trzy. Może być zadziwiająco, a ile świeżego powietrza do płuc wpadnie? I cudownych spotkań ludzkich i zwierzęcych oraz pogodowych się wydarzy? Ile ciszy przeniknie duszę? Zapewniam, żadnej nudy nie byłoby. Samochód, miasto, cywilizacja, głowa i serce mogłyby całkowicie odpocząć.