Anomalia czyli krok w niewidzialność

Dzisiejszy wpis BoskoWolnego, pt. "Postęp czy anomalia?" zastanowił mnie chyba tez tylko dlatego, że z okazji świąt (właśnie przechodzimy swoje doroczne odrodziny) wysiaduję więcej przy komputerze, niż zwykle. Autor podał kilka wniosków historyka na temat praw rządzących rozwojem tzw. poczucia własności i przywiązania do ziemi, jako środka produkcji i nie doszedł na ich podstawie do wniosków, skąd wzięły się współczesne przekonania i brak dążeń do zagarniania "gruntu" za wszelką cenę. I zadał pytanie: co w takim razie zastąpiło ów wielowiekowy atawizm w człowieku?
Myślę, że trochę brakuje we wzmiankowanym opisie wymienienia kilku zjawisk, dlatego pewnie i wniosek nie mógł się pojawić. W ubiegłym stuleciu zaszły ogromne zmiany klasowe, czy raczej hm... świadomości klasowej? (było nie było, nie lubimy Marksa, ale coś takiego istnieje w ludziach, więc czemu nie brać pod uwagę koncepcji najpierw przecenianego, a teraz chyba niedocenianego filozofa). Obserwuję tę rzecz na ludziach z wioski, odchodzącym pokoleniu chłopów. Przywiązanych do ziemi i dobytku, ciężko pracujących całe życie "na hroszy", bo nie na chleb, tego im rzadko brakowało. I tylko wtedy, gdy się lenili, albo był dopust boży akurat. Wychowywali swoje dzieci, za komunizmu, według wizji awansu społecznego, jaki im ustrój (nielubiany w niektórym szczególe) zaoferował. Czyli dzieci posyłali do szkoły, nie ganiali do roboty, tak jak sami byli ganiania od małego, albo rzadko, byle się uczyły i "dalej szły". Po co? Ano, żeby w mieście zamieszkały, palić w piecu nie musiały, orać ziemi i żąć zboża w pocie czoła, tylko panami i paniami były, dobrą posadę objęły i na stare lata rodziców wsparły, a może i wzięły do siebie. Gospodarstwo do podziału, spieniężone, rodzinę wzbogaci i tyle (he, żadnego zwierzęcego przywiązania w tym temacie zatem nie widać).
Skok się dokonał. Owszem. Tylko w dużej mierze następująco: co zdolniejsze dzieci chłopskie przeważnie kujonami były i tym się odznaczały, że są dobrymi wyrobnikami systemu uciskowego, państwem nazywanego, osiadłe na posadkach urzędniczych, nauczycielskich itp., niczym chłopi na włościach. Psychologiczne przeniesienie nastąpiło. Swoje dzieci, owo pokolenie dorobionych mieszczuchów pcha już ambitnie wyżej, bo czuje chłopską intuicją, że jednak czymś się ciągle różni pośród inteligentów z dziada pradziada. I samo tej różnicy nie nadrobi, ale genetycznie i owszem. No, więc wnukowie naszych żyjących jeszcze wioskowych babć i dziadków, którzy w większości jeszcze łazienek nie mają, albo jeśli mają, to i tak do wychodka wolą chodzić (mówię o warunkach podlaskich), są już kompletnie odleciani. He, często obdarzeni alergiami na potęgę (czyżby rasowe mieszczuchy odporniejsze były?), są zdolni, kończą fakultety i na wieś przyjeżdżają z rzadka, "pospacerować" w wypastowanych pantoflach po żwirowej drodze i zjeść dobry obiad, ugotowany przez babcię.  Przy czym nie omieszkają powybrzydzać na niebieski środek swojskiej kiełbasy, albo żylastość kotleta schabowego z pracowicie przez dziadków-emerytów tuczonej świnki.
Wiemy, że ongiś chłopskiej nacji była przewaga w społeczeństwie. Jeśli zobaczyć ten proces w czasie, to widać wielkie pokolenie świeżo upieczonych mieszczan, skorych robić karierę i posłusznie zarabiać w korporacjach na nowe mieszkanie na przedmieściu, samochód itp. Nie w głowie im fakt niszczenia planety, zatrute żarcie, ukryte procesy psujące biologię życia społecznego, lichwa bankowa, czy inne niezadowolenia. Być może dopiero ich dzieci to sobie uzmysłowią, ale może być im bardzo trudno wykonać skok w dół...
Wracając, nawyki przez wieki utrwalone istnieją, jak najbardziej, ale bardziej subtelnie się objawiają i nie tak prosto, jak dawniej. Mam ziemię to jestem gość. Teraz jest: mam stałą posadę, jestem gość. I ten gość na posadzie śmieje się w twarz panu na włościach, zapierdzielającemu od rana do nocy w pocie czoła, aby zarobić na bochenek chleba. On też zapierdziela, ale stać go na samochód, egzotyczne wakacje i co tam jeszcze media mu w głowę zapodały.
Czy ten efekt społeczny jest postępem czy anomalią można sobie odpowiedzieć, o ile weźmie się pod uwagę coś, co dawniejszy historyk posługujący się głównie wartościami ekonomii i socjalnych prawideł, pomija zupełnie, a co - stało się niepostrzeżenie - ważną siłą wpływu na zmiany w społeczeństwie. Bowiem jeszcze trzeba wziąć pod uwagę pojawienie się nowej, a jak gdyby niematerialnej i niewidzialnej siły, która wyewoluowała już w okrutnego i wstrętnego potwora. Są to media posługujące się podprogowym sposobem kodowania masowych celów i życzeń. Oraz inne sposoby prania zbiorowego mózgu, poprzez edukację i propagandę, nie tylko polityczną. I uzależniania usypianych obrazkami tłumów.
Chłopi, którzy ciężko pracują w polu mają mniej czasu oddawać się mu we władzę, albo i wcale tego nie robią, dlatego nie zdają sobie sprawy, jaki jest groźny. Ale wystarczy, aby im stado alergicznych, pretensjonalnych i powyginanych mieszczuchów zjechało pod chałupę i zaczęło wyrzekać, aby poczuł, że coś nie tak się dzieje. I że nic go nie łączy z tym pokoleniem miejskich dupiąt. Niektóry może nawet i zrozumie, że dzieje się nieświadomie podział społeczny, na tych ze wsi (z prowincji też, o ile nie gonią ośleple za mamoną wzorów z wielkiego miasta), jeszcze związanych z materią ziemską i jawą/rzeczywistością/biologią/fizyką, a tych z wielkiego miasta, którzy, jeśli już myślą o tym, co by do garnka włożyć, to pierwsze co robią, to idą do śmietnika, a potem może napadną bogatszego przechodnia... nigdy na wieś ich nie ciągnie, aby buraczki czy kartofle sobie posiać, posadzić i wyhodować.
Ci, co na ziemię wracają, to też już nie idą za chłopskim instynktem posiadania ziemi. Albo rzadko. Niech każdy sam zrobi własną psychoanalizę, a będzie wiedział, jakie bywają motywacje. Mnie ściągnęła pamięć, wzory w dzieciństwie zapodane przez dziadków, zamiłowanie do prostego życia, i strach przed głodem, człowieka, który do stałej posady (a zatem bezpiecznej pensji) ma alergiczny wstręt. Następnie, chęć zatrzymania destrukcji przyrody i planety, choćby poprzez zbudowanie, na przeciąg historycznej sekundy, swej pojedynczej enklawy. Aby pozostać świadomie w osobistej iluzji, że żyć można jak dotąd, w zgodzie z odwiecznymi prawami.
Znam dość wielu osiedleńców z miasta. Są to, niestety inteligenci, nie mający pojęcia ani siły do tego, aby pracować, tak jak niegdyś chłop to robił, na ziemi. Multum siły inwestują w budowę i urządzenie chaty, bo to im zostało z miasta. Pole jest słabo użytkowane i wydajne. Ich rolnictwo albo nie istnieje i wciąż się żywią w sklepie, albo prosperuje na osobistą skalę. Nie ma mowy o produkcyjności, zarabianiu na siebie, zyskowności.
Jest więc chatka pośród zielonych włości, najczęściej ugoru słabo uprawianego, doraźnie i dla siebie, i praca poza rolnictwem, aby zdobyć kasę, lub też jakieś działania agroturystyczne, czyli zarabianie na ludziach (mieszczuchach ściśle mówiąc), a nie na ziemi. Jeśli pojawiają się zwierzęta to też nie-produkcyjne. Konie achałtekińskie, kozy, których się nie tnie i nie zjada, pięknie paradujące pawie, hodowle psów, kotów rasowych, albo fundacje utrzymujące nieprodukcyjne zwierzęta przy życiu do ich naturalnego końca. To na dłuższą metę, w skali społecznej oczywiście nie zatrzyma lawiny w dół i degradacji biologicznej i kulturowej społeczeństwa. To jest utopia rozmarzonego mieszczucha, oderwanego dwa-trzy pokolenia wstecz od ciężkiej pracy fizycznej, któremu w procesie edukacji wpojono, że jest to awans i szansa rozwojowa, na postęp ku czemu nie wiadomo...
Wniosek każe szukać innych prawideł, niż atawizmy i ekonomia, rządzących rozwojem ludzkości. Takie prawa i nowe paradygmaty już ustalono. Nie chcę tu o nich pisać, bo są mądrzejsi ode mnie. A ja jestem pojedynczy ludź i niewiele mi daje takie rozumienie procesów, jakim podlega ludzkość.
Zatem pozostaję na własny użytek przy uproszczonym, pesymistycznym wniosku. To, co jest i jeszcze się rozwija w sensie zbiorowej świadomości, przesiąknięte jest niewidzialnymi mackami czegoś, czego kompletnie nie zna i z czego nie zdaje sobie sprawy. A gdy już sobie zda, pewnie będzie za późno, aby się uratować. W takiej formie, biologicznej i genetycznej, nie tylko ekonomicznej i kulturowo-duchowej, jak obecna.