Końskie życie

Niektórzy dopiero śnieżynki spadające z nieba oglądają albo podziwiają na ziemi od niedawna, a my już z zimą dawno obeznane i przystosowane, wraz ze zwierzyną, jesteśmy. Wciąż do-pada nowa warstwa śniegu, a rano wita trzeszcząca i śliska od nocnego mrozu dróżka do obory. Kury i kaczki wypuszczam około południa, śniadanie dostają wewnątrz kurnika. Aby około 15 z powrotem tam wrócić i grzać swoje lokum własnymi ciałami.
Doszło zrzucanie siana z górki nad oborą co 2-3 dni. I owies i żyto znikają szybciutko. Zatem wyznaczyłam już ze stada drobiu wszystkie zdatne sztuki na ubicie, aby zwiększyć tym samym zapas karmy dla młodszej i potrzebnej w przyszłym roku reszty. Dziś trafił na pieniek jeden z młodych, tegorocznych kogutków. Na początku było ich wszystkich 5 plus szef, a zostało 3 (z szefem), jastrząb zabrał resztę. Udało się jednego na tyle szybko znaleźć, że dostał się psu w prezencie, co nieco zmniejsza stratę. Zatem nie ma co zwlekać, zamrażarka przecież i tak wciąż chodzi.
Czyli dzisiaj znów na piecu rosół się kitrasił, tym razem z dodatkiem imbiru, na sposób chiński ugotowany. Jutro chłopaki będą zwozić drewno, przyda się im rozgrzewający posiłek po pracy.

Wczoraj zaś, gdyśmy tak na podwórzu z drobiem i kozami się zabawiały w południe, całkiem słoneczne i w miarę ciepłe, rozległ się w powietrzu nagle niepokojący dźwięk.
- Koń zarżał?
Poszłam za chatę, w stronę głosu popatrzeć. Myśląc, że może kuc Iwana (obecnie jedyna koniowata istota na naszej wiosce) znowu się zgubił i trzeba go namierzyć, jak to mu się już kilka razy zdarzyło. Po chwili ukazała się w oddali na drodze sylwetka człowieka prowadzącego konia.
- A po cóż on tu do naszej wioseczki skręcił? - zdumiałam się.
Po kilku minutach człowiek ów doszedł do naszej zagrody i patrzę, oczy przecieram, zwraca się ku naszej bramie. Konia przy niej zostawił, a sam wszedł na podwórze. Starszy, siwy mężczyzna.

O, tak to wyglądało.
Na widok nieznanego potwora u wrót indyki zaczęły w te pędy uciekać.

A kury ukryły się stadnie w kurniku.
Hm, człowiek ów okazał się znanym powszechnie w naszej gminie hodowcą dużych zwierząt. Zwie się go Farmerem, albo - nie wiedzieć czemu, może kiedyś był podobny? - Hansem Klosem (i nie chodzi o znanego bloggera w sieci, o nie, choć ten może się i zainspirował był, kto wie?). Jako hodowca stanowi prawdziwą zagwozdkę dla sąsiadów oraz systemu władzy. Bowiem wszystkie swoje zwierzaki trzyma luzem, bez obory jak, i bez paszy. Czyli stosuje chów wolny, bezoborowy i ekologiczny, a nawet paleolityczny (jakby niektórzy powiedzieli, i libertariański). I krowy, i konie, i świnie, i podobno kozę też ma, jak mi się pochwalił. Wszystkie zimową porą porosłe gęstą szczecią, mnożą mu się zdrowo i nic im nie dolega, chyba, że któreś akurat padnie. Ale to się każdemu hodowcy przecież zdarza.
Problem dla systemu stwarza on taki, iż jego ranczo nie mieści się w konwencjach unijnych w żadnym wypadku, a stada nie trzymają się jego ziemi, tylko buszują najczęściej po działkach, ogródkach i sadach przyległych właścicieli ziemskich. Pustosząc je oczywiście i niszcząc. Gmina na skargi zareagowała jakimiś kontrolami i z innych urzędów też byli, nadziwowali się, Farmer żadnych kar nie uiszcza, bo z czego, poszkodowani podali sprawę do sądu i urząd tę sprawę przegrał. Został wyrokiem zobligowany do znalezienia lokalu dla zwierząt Klosa na zimę. Od miesięcy wisi zatem w urzędzie ogłoszenie poszukujące chętnego rolnika z pustymi budynkami gospodarczymi, który by się zgodził przechować ów inwentarz u siebie, za opłatą oczywiście. I nikt się nie zgłasza, choć pustostanów na podlaskich wioskach większość stoi. Nie chcą ludziska, bo kto by chciał ze zwierzyną, która nigdy w budynku nie stała, użerać się?
- Konie mi uciekły - oznajmił Farmer słodkim głosem, witając się - Jak je prowadziłem przy torach. Pobiegły asfaltem, nie było ich tutaj?
- Nie. A ile uciekło?
- 9 sztuk. Tylko ta jedna klaczka została, bo ją prowadziłem...
Na jego prośbę wykonałyśmy telefon do sołtysa z drugiej wsi z zapytaniem, czy ich nie było. I do innej też. Nie było.
Niezbyt zmartwiony Podlechita poprzyglądał się naszej koziarni, kapelusz na głowę leniwie wcisnął i odszedł w końcu z wolna, tak jak przyszedł. Zapewne w kierunku domu swego, co mu gmina za swoje pieniądze odremontowała, bo konie jego do wolności nawykłe, w lesie z głodu nie zginą i pewnie gdzieś ktoś je znajdzie i da znać.