Bajkowe sumy

Przestało śnieżyć, i przestało przeraźliwie piździć, w ciągu dnia. Wilgotne dłonie przymarzają do metalowej klamki na zewnątrz. Drób, mimo, że dostaje dodatkowe porcje karmy i ciepłej wody, trzymany w zamknięciu większość dnia, jest sfrustrowany i skory do agresji między sobą. Kilka dni temu dostało się jednej sztuce spośród kurcząt jesiennych, padła od dzioba, jak przypuszczam indyka. Dzisiaj uratowałyśmy słabowite drugie kurczę, było przemarznięte i jak się okazało, dlatego, że ma wyrwane pióra na szyi i ramieniu skrzydła. Wylądowało w pudle, gdzie - ogrzane w domu - dość prędko wróciło do przytomności i zjadło z apetytem dwie porcje karmy z miseczki pirata Kluseczki. Śpi teraz w pokoju, w wyściełanym ściółką pudełku nakrytym tekturą. Nie może w tym stanie wrócić do kurnika, bo dostanie ostatecznego łupnia, jest gołe i ranione indyczym dziobem w powiekę. Zasada jest taka: jeśli zwierzę wykazuje apetyt to dobrze rokuje, przynajmniej na przeżycie, choć niekoniecznie na powrót do zwykłego funkcjonowania w stadzie. Potrzymamy kilka dni w cieple, dokarmiając obficie i zobaczymy czy jest poprawa. Wtedy zdecydujemy co dalej robić.

Podliczyłam wstępnie roczne wydatki i przychody rolnicze. I mogę tyle powiedzieć, np. zapaleńcom pragnącym żyć i zarabiać na wsi, że po trzech latach zagospodarowywania tego miejsca po raz pierwszy nasze zwierzęta zarobiły i na siebie (uprawa pola i zakup karmy, nowych sztuk wraz z opieką weterynaryjną) i na KRUS oraz podatki w rozmiarze rocznym. Osiągnęłyśmy zatem bilans zerowy. Przy czym dotacje unijne, które przyjdą w roku następnym okażą się zyskiem, który można będzie obrócić w konieczne inwestycje (ogrodzenia, usprawnienia, naprawy). W praktyce jednak posłużą do bieżących opłat za uprawę pola. W sumie rzecz biorąc, co roku jest ździebko lepiej. Ale, jeśli ktokolwiek myślałby, że na podlaskich lekkich kilku hektarach da się zarobić zadowalająco, startując od zera (czyli bez własnych maszyn, budynków gospodarczych ani mieszkania, które trzeba dopiero zbudować lub wyremontować), to jest w grubym błędzie. Tym niemniej dobry plan, rozłożenie go w czasie i uparta pracowitość pozwala zapuścić korzenie jak drzewo. Może bajkowe...
Nastawiłyśmy się z punktu na cel bardzo skromny. Nie zależy nam na produkcji i powiększaniu zyskowności dla nich samych. Celem jest spokojne życie i zabezpieczenie podstawowych potrzeb, a nie bogacenie się i puszenie piórek. Mam już swój wiek, potrzeby bardzo się skurczyły, do tych najważniejszych.
Aby wszystko zaczęło funkcjonować zgodnie z planem trzeba ten plan wdrożyć, i nie jest to jeden, dwa, ani nawet trzy czy cztery lata. Rozruch trwa kilka ładnych lat ciężkiej, codziennej i pokornej pracy. Żadnych wyjazdów, wycieczek, rozrywek, wakacji, nawet wolnych łikendów czy niedziel. Wyobrażasz to sobie w ogóle, Mieszczuchu?
To, co jest możliwe (abstrahując od zysków, czyli nadmiaru) to - osiągnięcie równowagi. Polega ona na tym, że gospodarstwo zarabia samo na siebie, a przy okazji zabezpiecza gospodarza z rodziną, dając mu opał na zimę i wyżywienie, za darmo. Darmo to niewłaściwe słowo, bo płaci się za to codzienną ciężką pracą własną, chodzi o to, że nie trzeba do tego gotówki, zadrukowanych papierków w garści, aby najadać się do syta przez cały rok i mieć rozpalony piec, i ogrzany dom.
Pocieszył mnie ten obrachowany postęp spraw. Choć z punktu widzenia Mieszczucha nasze osiągi są śmieszne i wydają się jakąś smętną bajką. To jednak mamy dach nad głową, ciepłe mieszkanie, pyszne swojskie jedzenie. I życie na co dzień w otoczeniu, jak z bajkowego obrazka. Bez pieniędzy. Z obrotu rzeczy i procesów naturalnych się biorące.