Bilans zerowy

Jestem zwykłym człowiekiem. Choć moje życie od początku standardowe nie było, ani nie jest do tej pory. Bo być nie mogło. Z racji genów i wrodzonej nadwrażliwości. Z nad-wrażliwością przeważnie łączy się nieporadność życiowa. Gdyż człowiek jest osaczony i niekiedy zapędzony w kozi róg siłą tego, co odbiera ze świata, płynące od innych konkretnych osób, ale i od zbiorowości, w której jest zanurzony. I większość energii, (którą inni, nie posiadający owej wrażliwości w nadmiarze, zużywają na parcie do przodu i budowanie sobie związków, statusu, kariery i całej tej otoczki, która sprawia, że na stare lata starotryczeją z gracją dobrze zakonserwowanej maszyny, albo dziecinnieją otoczeni rodziną, czekającą na spadek) idzie na przetrwanie tego notorycznego, szalonego, bolesnego bombardowania niewidzialnymi bodźcami skądinąd. Żyje się wtedy najmniejszym kosztem i na najniższym poziomie materialnej równowagi, byle nie upaść w rynsztok i nie wypaść na śmietnik. No, są tacy nad-wrażliwcy, którzy i tam wpadają, ale ja do nich nie należę. Jakoś udawało mi się przetrwać w trudnych czasach, poruszając się po najmniejszej linii oporu. A to pewnie ze względu na skorpioniastość mojego horoskopu i cech charakteru tym samym.
Tu przy okazji bąknę, że pan Jacek z Boskiej Woli urodził się w dniu, gdy słońce przebywa w znaku Skorpiona prawie dokładnie na tym samym stopniu, co mój punkt Ascendentu, czyli pora wschodu słonecznego w dniu moich narodzin. Co to znaczy?
Ano to, że czasem jednocześnie coś podobnego nam przychodzi do głowy, że używamy podobnego języka (zdania wielokrotnie złożone, łacińska składnia, historyczne naleciałości) i u obojga nas ważna jest, a nawet dominująca - cecha przetrwania kłopotów i trudności. Skorpion nie buduje nowego, tylko buszuje w światach już istniejących, skostniałych i często butwiejących, skazanych na śmierć, aby ukręcić z nich coś dla siebie. Dlatego, jeśli już czasem jest przy większej kasie, to ma ją z kredytu, ubezpieczenia, dotacji, darowizn, opieki państwowej, gry w ruletkę, zbójnictwa, łapówek albo spadku. Skorpion słoneczny co prawda z taką kasą rzadko zaczyna błyszczeć, chyba, że zainwestuje w mętne i nielegalne interesy, za to ma instynkt unikania spłaty i balansowania na linie nad czeluścią bankructwa całymi latami. Aż do następnego zastrzyku złota ze skorpionowego źródła.
Ja jestem słonecznym Koziorożcem, zatem te cechy są jedynie elementem innej całości, jednak muszę sobie przyznać pewien podświadomy talent w utrzymywaniu równowagi na różnym poziomie egzystencji, raczej niskiego lotu. Paręnaście lat zarabiałam w jakichś urzędach, dostając na rękę najniższą z możliwych pensji. Jednak stanowiska okazywały się na tyle atrakcyjne w czasach kryzysu komuny, że zawsze miałam niezwykłe i zawsze podziemne możliwości dorobienia. Nigdy nie brakło mi dobrego jedzenia, mięsa, masła, cukru, wódki, w czasach kartkowych, albo i innych trudnych do zdobycia towarów, bo się wtedy wymieniało między sobą "przysługami:", jak teraz "usługami".  Albo mogłam jeździć po całej Polsce za darmo. I jeździłam, a co. Zwiedzając, odwiedzając i zwiększając wiedzę. Potem byłam trochę bezrobotna (w najlepszych czasach kuroniówki), na najniższej stawce, (zawsze najniższa, to moja norma) potem byłam rencistką najniżej płatnej grupy ze względu na bardzo słaby wzrok, do chwili, gdy się odgórne dyrektywy zmieniły i nagle lekarze stwierdzili, że mogę jak najbardziej pracować (skoro napisałam książkę!) i nic mi nie jest, choć wzrok się pogorszył, a nie poprawił. A potem dostałam bardzo niewielki, najniższy spadek z możliwych w moich okolicznościach. I wykonałam woltę życiową. Która też nie odbyła się szybko, tylko trwała kilka ładnych lat idąc po najniższych kosztach oczywiście.
Po co to wszystko wspominam?
Nastroił mnie do tego wstępny tegoroczny bilans. I robi się z tego jakieś podsumowanie grubszej kategorii.
Bo muszę z innej mańki powiedzieć, że ostatnie kilka lat, bardzo ciężkich, z racji przeprowadzek kilku, i osiedlania się, budowy, remontów, pracy codziennej od rana do nocy, aby sprostać wymaganiom chwili, bardzo mnie zmęczyło. Zaczęłam już szczerze wątpić, że cokolwiek się zmienia na lepsze. Wpadłam w jakąś dziurę kręcenia się ciągle w kółko codziennego kieratu, z klapkami na oczach, z niemożnością wychylenia głowy w świat, z którego w końcu przyszłam (tj. słodkiego lenistwa, to co, że biednego, gdy zawsze był czas na czytanie, kontakty z ludźmi, inspiracje, naukę, przemyślenia, medytacje, pisanie, tworzenie) i którego jakoś wciąż mi teraz brakuje.
Nie jestem Skorpionem. I samo przetrwanie jako takie mnie nie rajcuje. Energie znaku Koziorożca budują, konstruują, wyznaczają szersze od pojedynczego ja cele, planują i wykonują projekty. Systematycznie, krok po kroczku, w czasie tak długim, że tylko Skorpionowi udałoby się go pewnie przetrwać.
I teraz wrócę do wniosków z początku tego wpisu.
Bilansując na zero tegoroczne wysiłki uzmysłowiłam sobie, że osiedlenie się na wsi, praca rolnika, gospodarzenie, rozgospodarowywanie się, ma przed sobą jakąś perspektywę w moim życiu. Inną na szczęście, niż się bałam, że ma. Że jest postęp i rozwój, tylko inny od tego, jaki nawet ja sobie założyłam, tworząc wstępny, intuicyjny plan przyszłości.
Bo, okazuje się, że wpadłam w powoli nabierający rozpędu wir naturalnych energii, gdzie pieniądz - zawsze sytuujący mnie na najniższym szczeblu - jest jedynie elementem, a nie celem, a właściwie może zacząć nawet zanikać, gdyby pojawiła się taka konieczność. Chodzi o żywą na co dzień harmonię rzeczy i istot, o wtopienie się w rytm życia-śmierci na Ziemi, zgranie się z pulsem planety. Tej naszej ostoi, która wydaje się umierać pod naporem ogłupionych i zgłupiałych mrowisk ludzkich, zaprogramowanych na zdobywanie pieniądza, pieniądza, pieniądza, aby przeżyć, przeżyć, przeżyć, do pierwszego, i następnego pierwszego, i kolejnego następnego...
Pracuję, okazuje się, nie dla pieniędzy, ale żeby przetrwać i umożliwić trwanie, a nawet rozwój innym, nie tylko ludziom, których dokarmiam produktami gospodarstwa i owocami mojej codziennej pracy, ale i zwierzętom, żyjącym w obejściu. Karmię je, a przy okazji ziemię, na której mieszkam, one mnie, i trwanie trwa, i jak na razie nie zanika. Póki tylko istnieje płodność stad i gleby, i lasu... Czego daj nam Panie Boże zawsze.