Moc ludzi i miejsc

Świat jest złudzeniem. To stare stwierdzenia filozofów. Warto o nich pamiętać. Przeglądając na przykład ogłoszenia o sprzedaży siedlisk. I decydując się na kupno tylko na podstawie zdjęcia w internecie. Jakże złudnego i zawsze oszukującego umysł. Choćby przez przycięcie horyzontu. Albo porę roku w tle, albo brak zapachu lub słuchu.

Nie ma to jak osobiście, organoleptycznie, dotykalnie, węsząco, czujnie, sensorycznie czyli zmysłowo i rozsądnie. Szukać i znajdować. 

Podlasie pełne jest Miejsc. Wspaniałych, przepięknych potencji. Ale trzeba umieć je odkryć i odważnie stanąć twarzą w twarz ze smętną, wyeksploatowaną rzeczywistością, teraźniejszością. Trzeba być gotowym na pracę i na pionierstwo.

I nie mam na myśli ludzi z wielką kasą, którzy lubią lakiery i bajery. Oraz pitbule wybiegające znienacka na przechodnia z krzaków.

Poniżej daję obrazki z jednego spaceru po sąsiedniej wiosce, opisywanej już wcześniej niedzieli. Niechaj dadzą do myślenia. Jaki potencjał istnieje. Na każdej wiosce. Niszczeje oczywiście w zgodzie ze swoją naturą i biegiem czasu, to żadne larum z mojej strony. Akurat te zdjęcia niechaj uzmysłowią niektórym jak umierają drewniane chaty i umierały zawsze, od wieków i tysiącleci na każdej wsi. Jeśli tylko w rodzinie są młodzi to budują własne nowe siedliska, stare zużywając jako wzór nowego i jako opał do pieca na zimę. Bardzo wysokiej jakości, nota bene. Na podlaskich wioskach zaczyna od dość dawna brakować młodych, którzy by tę pracę przodków podjęli i kontynuowali z miłością i dumą. Z kolei także szukający siedlisk mieszczanie mijają tego typu widoki z odczuciem niechęci. Pragną wygód, estetyki, odpowiednich dla siebie warunków, do których przyzwyczaiło ich miasto i zachodnia Polska. Nie chcą zaczynać od podstaw. Zresztą, z własnego doświadczenia "podlaskiej Robinsonicy" wiem, że naprawdę nie każdy temu jest w stanie podołać.

Ludzie z centralnej i zachodniej Polski zwiedzają Podlasie jako rodzaj żywego skansenu. Tak, taka była kiedyś cała Polska! Ja sama mogę potwierdzić wiele rzeczy jeszcze w latach 60-tych egzystujące w środkowej Polsce, poniżej Mazowsza. Drewnianą zabudowę, wychodki w podwórzu, piece kaflowe, pożydowskie czynszówki, kocie łby na drogach, furmanki zaprzężone w konie, targi wiejskie, chleb pieczony w piecach chlebowych w domu, lub piekarni wiejskiej opalanej węglem... Było, minęło.

A tu jeszcze jest!

Skansen ostał się ze względu na słabą glebę i Puszczę Białowieską, której jak dotąd nie udało się dotknąć znacząco i zwyczajnie zniszczyć różnym uzurpatorom. No, i politycznie przez wzgląd na ścianę wschodnią, wiadomo.