Szczęściara

Perlicza historia zyskała zakończenie dzisiejszego ranka. Anna zajrzała bowiem do kurnika i stwierdziła, że są trzy perliczki, czyli jeden z dwóch kogutów nie zaginął był wczoraj, jak mniemałyśmy, tylko zaszył się w jakimś niewidzialnym kącie. To skusiło nas jednak do podjęcia jeszcze jednej próby upolowania nadmiarowego kogutka. Parka, trudno, niech już sobie żyje i zdobi podwórko.
Anna chwyciła w zamkniętym kurniku jedną sztukę i zaniosła ją na pieniek.
- Przynieś mi siekierę - zadysponowała.
- Ok, ale sprawdźmy najpierw czy to nie perliczka - stwierdziłam.
- Ale jak teraz poznam, nie mając porównania?
Podałam siekierę i krzycząc dramatycznie: Tylko nie zabijaj jej jeszcze, poczekaj! - pomknęłam zajrzeć do kurnika, aby porównać. No, tak, we wnętrzu pozostał kogut, co można było poznać po wzniesionych skrzydełkach i wielkości.
- Masz samiczkę. Zostaw ją! - zawołałam.
Ale Anna, niepewna efektu kolejnej łapanki, na wszelki wypadek zapakowała perliczkę do worka i zawiązała go. Dopiero potem weszła znowu do kurnika i przez kilka chwil ganiała delikwenta po wnętrzu, aż wreszcie dopadła go w jakimś rogu. Udało się.
Nadmiarowy samiec powędrował na pieniek i za moment już nie żył, a ja wypuściłam uwięzioną samiczkę z wora.
Jako drugi (zamówione były oba perliki) poszedł na pieniek tegoroczny młody kogucik zielononożny (w zapasie mamy jeszcze kilka młodszych rosnących). I tak udało się szczęśliwie wypełnić zamówienie i nie zblamować.