Przygotowania

Pełnia Księżyca naprężyła pogodę, poranek był rześki i oszroniony. Choć wstać mi się w nocy nie chciało, ani oczu otworzyć, gdy Anna reklamowała mi niezwykły blask światła księżycowego na czystym nocnym niebie, a ranek wczesny przespałam, jak ostatnio co dzień, bośmy się już podzieliły obowiązkami. Anna, jako skowronek obrządza porannie kozy, ja jako sowa - wieczornie. Jednak co ze mnie za sowa! Jeśli chodzę spać z kurami (20, góra 21), a wstaję o tej samej godzinie, tylko 12 godzin później! Chyba borsuk raczej...
Kurczęta prowadzane przez Usię, kilkutygodniowe, w liczbie siedmiu, acz już obrosły całkiem piórkami, to jednak narzekały w dzień na chłód i już o 16 stały na progu domu, pikoląc w niebogłosy, że chcą pod dach. Poszły i po jedzeniu natychmiast otoczyły kółeczkiem kwokę, która rozcapierzyła opiekuńczo skrzydła, przygarniając co tylko się dało do siebie, na słomie, złożonej w stodółkowej kopce.
Patrząc na takie sceny zawsze się dziwię, że zwyczaj hodowania kur w naturalny sposób tak diametralnie wygasł na polskiej wsi. To naprawdę rzadki widok! Tymczasem własne stado rozmnażające się w zwykły dla siebie sposób to prawdziwy komfort dla hodowcy, który nie musi troszczyć się o młode nadmiernie, chuchać i dmuchać, dogrzewać i dokarmiać. A także, jak sądzę z obserwacji dla samych ptaków, które spełniają się we wszystkich rolach, żyją w zgodzie ze swoim instynktem, są przez to szczęśliwe i zdrowsze.
Kozy, po wczorajszej kwarantannie oborowej, dzisiaj wyszły na pastwisko dość późno, bo trzeba było czekać, aż rosa zejdzie (to ze względu na jedną z nich, która dostała zaburzeń gastrycznych, żerując na mokrym ostatnio). Efektem jest natychmiastowe zmniejszenie się ilości mleka o kilka litrów.
Anna zrobiła rekonesans na naszej nowej działce leśnej. Znów wprosiłyśmy się na świerk, bo tego co nazbierane, nie wystarczy na ogrodzenie dla kóz, planowane na przyszły rok. A potem nazbierała kosz opieniek, już w naszym pobliżu. Dużo jest już starych, niektóre robaczywe, to końcówka zważywszy przesilenie Księżyca i ochłodzenie. Ale i tak wyszło dwa garnki. Nie udało się jednak zagotować ani jednego, bo nagle zbrakło gazu i trzeba będzie na gwałt trzecią w tym roku butlę kupować.
W takim razie zabrałyśmy się za kiszenie kapusty (kupionej na targu onegdaj, w ilości 20 kilogramów). Anna poszatkowała, a raczej starła główki na dużej tarce, sprawdzającej się od lat w tym kapuścianym dziele, zamiast szatkownicy (kupiłyśmy na miejscowym targu za radą znajomego autochtona), ja wymieszałam kapustę z solą, kminkiem, tartą marchewką i jabłkiem i ubiłam tłuczkiem w beczce, przekładając co jakiś czas liściem laurowym. Tenże bobkowy listek ma znaczne właściwości anty-pleśniowe i utrzymuje produkt w formie długi czas (odstrasza także robaki w mące czy suszu np. grzybowym). Na koniec przycisnęłam całość deseczką dębową i kamieniem i ustawiłam beczułkę w kuchni, aby w cieple ruszyła fermentacja.
No, a teraz opisuję rzecz całą jako epokowe wydarzenie!
Bo w istocie jest ważne. Kiszona kapusta to tradycyjne i najlepsze naturalne źródło witaminy C aż do wiosny, na długie, pozbawione świeżych roślin zimowe czasy. Współcześnie łatwo jest z niej zrezygnować, kusząc się na podpędzane "witaminki" z marketu oraz cytrusy, coraz częściej modyfikowane genetycznie (np. cytryny, pomarańcze, winogrona bez pestek), albo kupując imitację kiszonej w sklepie, pachnącą dziwnie siarką czy czymś podobnym, co ma zabić zbyt prędką fermentację. A potem jakże trudno wrócić do zwyczaju odwiecznego, przez przodków zawsze o tej porze roku starannie odprawianego. Bo to rytuał jest, świętość. Ważna sprawa dla zdrowia wszystkich domowników, zwierząt też, które ową kapustę pod wiosnę zajadają pasjami. I naprawdę nie warto sobie odpuszczać w tej kwestii.