Legendy miejskie na tematy wiejskie

Od kiedy postanowiłyśmy dać sobie na luz z Projektem i przestać się spieszyć od jednego nierealnego terminu do drugiego, a zatem skorzystać z możliwości przedłużenia umowy o 3 miesiące, zrobiło się jakby mniej napięcia. Choć wcale nie mniej pracy.
Ania przechodzi zaprawę w lesie i obłupuje cienkie świerkowe żerdzie z gałązek, siekierką. Układa się to na stos, potem wyciąga z działki na skraj przy drodze, a następnie załadowuje na przyczepkę i na koniec zawozi do domu. Raczej trzeba się spieszyć, niż zwlekać, ze względu na jeszcze znośną temperaturę i wilgotność. Gdyby spadł śnieg lub zaczęło lać, sprawa nie będzie już taka prosta. Dlatego codziennie zostawia gospodarstwo na mojej głowie i rano jedzie do lasu, aby wrócić około piętnastej, tj. godzinę przed zmrokiem, na obiad.
Ponieważ wycinka trwa także w lesie przylegającym do nas bezpośrednio, a kozy pasjami uwielbiają okorowywać świeżo ścięte gałęzie sosnowe (robią to zdumiewająco błyskawicznie i dokładnie), skończyło się puszczanie ich samopas, trzeba pilnować, aby leśnym ludziom nie szkodziły. Dzisiaj stałam z nimi dwie i pół godziny na ugorze, w swetrze i szaliku, tupiąc zmarzniętymi nogami i chuchając w skostniałe palce u rąk. A one jak jakieś żarłoczne bestie, istne karaluchy wśród roślinożerców, tygrysy na młode drzewka, chrupały i przegryzały, zagryzały i przełykały korę i gałązki krzewów czeremchy, brzóz i bliżej nie znanych, czyszcząc najbliższą przestrzeń może nawet szybciej i lepiej, niż kombajn leśny.
W permakulturze (którą wyznają głównie Mieszczuchy) żywa jest legenda o wynajmowaniu stada kóz do czyszczenia nieużytków z chaszczy. To bajka, proszę nie brać tego dosłownie. Aby 10 kóz zjadło doszczętnie zakrzaczenia na przestrzeni hektara trzeba by je tam wypasać najmniej kilka sezonów! uwzględniając odrastanie owych krzewów od korzeni. Dzieje się tak dlatego, że kozy nie są systematyczne, a w okresie wiosenno-letnim najadają się dość szybko liśćmi owych zakrzaczeń, samych gałęzi raczej nie naruszając jakoś bardzo szkodliwie. Tylko jesienią, czyli raptem przez październik i listopad, gdy liście leżą na ziemi, najlepiej już zgniłe (bo takie suche, do pierwszych jesiennych opadów także chętnie zjadają w dużych ilościach), kozy biorą się za gałęzie i korę. Taki żer powtarza się jeszcze w marcu-kwietniu, gdy liście jeszcze nie ruszyły. Kiedy tylko pojawia się zielone, kozy tracą apetyt na drewno i korę, przynajmniej w zakresie widocznym dla liczącego na ich pomoc w usuwaniu chaszczy, gospodarza.
Jednym słowem nasz kawał nieużytku, wielkości teraz około pół hektara, od początku jest przez nie odwiedzany i stado bywa tam na długich wypasach i wciąż nie ma żadnego widocznego rezultatu! Żadnych wyraźnych zniszczeń. Czeremchy i brzozy, nawet te znacznie połamane, odrastają bez trudu i każdego roku wracają do pierwszego rozmiaru.
Tym niemniej, muszę przyznać, że mniejsze przestrzennie chaszcze zanikają skutecznie, kiedy codziennie kozy przez nie przejdą. Tak się stało w akacjowym zagajniku za chatą, gdzie początkowo wejść się nie dało, taki był busz z młodych samosiejek robiniowych i klonowych. W tej chwili, ale mówię to na czwarty sezon od początku ich żerowania  w tym miejscu, jest tam piękny, wypielęgnowany park, stare drzewa rosną nienaruszone, młodych brak. Uschły, połamały się, poszły na chrust. Podobnie nasze kozuchy popracowały w zagajniku olchowym koło Góry (własności nie wiadomo czyjej, podobno gminnej) i stary Mikołaj jest z tego teraz bardzo zadowolony:
- Wreszcie widzę co się dzieje na drodze, wcześniej się nie dało nic zobaczyć, taka była zasłona.
No, i wjazd do naszej wioski naprawdę kulturalnie wygląda.
Wypas tychże zwierzów strasznych bywa zabawny. Można poćwiczyć tai-chi wśród krzewów, potresować psa, pobawić się z asystującymi kocurami i gęsią-"kozą", pomedytować.
Wystarczy jednak ruszyć się cichaczem, kozy natychmiast porzucają swoje pasjonujące obżarstwo i truchtem biegną za pasterzem, wracając za nim do nudnej zagrody albo obory. Gusia dreptu-dreptu posuwa się za nimi, witana gromkimi kwakami kaczora czekającego na podwórzu i uszczęśliwionego jej widokiem.

Rozpalam w piecu, rozgrzewając się powoli. Odgrzewam obiad. Wraca Anna, równie zmarznięta. Ale jeszcze na tyle w formie siekierkowej, że pyta:
- A może by tak kurę jakąś zadziabać dzisiaj?
- O, tak. Możesz tę brązową, najstarszą, albo któregoś koguta. Jest jeszcze kilka starych zielononóżek.
I niewiele myśląc, ledwie mrugnąwszy, i ja i ofiara, już kura ubita, chwil kilka potem oskubana i wypatroszona leży w kuchni na blacie.
Będzie rosół i kilka zup z wkładką mięsną. I przypomina mi się rozmowa z jednym Mieszczuchem, która mnie tak zdumiała, że musiałam się długo zastanawiać. I doszłam wreszcie do wniosku o co mu szło, i dlaczego miał ten problem. To znaczy problem ma drugie dno, takie mianowicie, że współcześni mieszkańcy miast tak zatracili korzenie i kontakt ze wsią, że wszystko jest dla nich zdumiewające i niebywałe. Nawet oczywista oczywistość.
Otóż Mieszczuch ów, młody mężczyzna, ojciec rodziny stwierdził, że kupił kiedyś kurę od rolnika, ale okazało się, że jest... gumowa. I spytał czy wiem dlaczego. Czy to wina karmienia? czy rasy takiej "gumowej"?
Tak mnie zaskoczyło to porównanie, że nie wpadłam na prostą myśl. Że, jako Mieszczuch karmiony od zawsze sklepowymi kurczętami, wypasanymi sterydami i hormonami, nigdy nie jadł mięsa ze starej kury! Ot, i cała tajemnica! Wiek zwierzęcia.
To i starą krowinę zjadano niegdyś ruszając sto razy szczękami przy każdym kęsie (jak mnie objaśnił był Tadzio na Dąbrowie, nasz tamtejszy rębajło).
Zatem dodaję praktyczną radę rolnika i każdego Wieśniaka dla nieświadomych i skłonnych do podejrzenia, iż zostali oszukani przez nieekologicznego i sprytnego chłopa - Mieszczuchów.
Ubicie starej kury jest jak najbardziej ekologiczne i jedynie słuszne w hodowli. Stara, to znaczy mająca 2-3 lata, rzadziej więcej, tyle bowiem trwa u niej okres największej nieśności i kwokanie. Nie jada się jej tak, jak kurczaka ze sklepu, w szybko przyrządzanej pieczeni, bowiem ekologiczna kura rosołowa, jak sama nazwa wskazuje nadaje się głównie na rosół. Gotowany nie pół godziny, ani nawet godzinę, a dwie godziny 20 minut (według Francuzów) co najmniej! Taki rosół jest i wzmacniający i rozgrzewający, i smaczny (zwłaszcza z domowym makaronem), w przeciwieństwie do rosołów ze sterydowych kurcząt, które w kilkanaście tygodni osiągają wygląd super-kury i jest z nimi tak, jakby się zjadało 3-5 letniego dzieciaka wyglądającego na 18! Łykając przy okazji jego nadmiarowe hormony wzrostu, zapas antybiotyków i ogryzając zrzeszotowiałe i łamliwe kości. Jakie ich zdrowie, takie i twoje zyski, zjadaczu!
Jeśli ktoś ma cierpliwość gotować rosół dłużej, to można osiągnąć odparowany poziom bulionu i zrobić po prostu galaretkę z owej kury rosołowej. Mięso, odchodzące od kości i rozdrobnione, wtedy na pewno nie jest już gumowe i trudne do ugryzienia i przeżucia.
Ale, panie dzieju, do czego to doszło? swoją drogą, gdy ludzie nie wiedzą, że mięso ze starej sztuki trzeba inaczej przyrządzać, niż z młodej?
Proszę mnie dobrze zrozumieć, nie wydziwiam, ani się z nikogo nie śmieję. To jest naprawdę poważna sprawa i ważna - jak się okazuje - informacja dla wielu miejskich konsumentów, chcących uczciwie przejść na ekologiczne jedzenie prosto od rolnika. Ale nie posiadających oczywistych doświadczeń praktycznych i wiedzy. Gdzie mają ją zdobyć? jeśli rolnikowi nawet do głowy nie przyjdzie objaśnić rzecz (bo każdy w jego mniemaniu to wie), a Mieszczuchowi spytać (bo żadnemu nie przyjdzie do głowy, że kura może być gumiasta, i w ogóle... stara!).
Podobnie jest z gęsią i innym drobiazgiem, z krową, z koniem, owcą i kozą też, zapowiadam.
W przypadku gęsi rzeczywiście w sklepie można trafić starą (1-2 letnią), a nie jest to nigdzie napisane na etykiecie. Gęsi, o ile wiem, nie szpikuje się jakoś specjalnie hormonami wzrostu, bo idzie też na pierze i jaja, więc rośnie w zgodzie ze swym wiekiem biologicznym (jak mniemam, ale może się mylę). A tylko młodziutka gąska nadaje się na dobrą pieczeń, czyli taka jednosezonówka, urodzona wczesną wiosną, ubita jesienią, po letnim wypasie na łące. Czyli można mieć pewność co do jej wieku i przydatności pieczystej kupując bezpośrednio u hodowcy, a nie w sklepie, już w formie zamrożonej. Co do młodości można mieć pewność przy kaczkach sklepowych, bo te żyją przeważnie tylko 3 miesiące, z tej racji, że szybko rosną.
Rada: stara gęś świetna jest na pasztet, półgęsek, rosół i smalec, którego ma dużo w sobie (w przeciwieństwie do młodej gąski, przeważnie chudziny). A smalec ma zdrowotny i wyborny, no, i rosół z niej tak silnie pobudza ślinianki, że w moich rodzinnych stronach podawano rosół z gęsiny jako pierwsze danie na weselnych przyjęciach wiejskich, aby pobudzić apetyt gości na inne przysmaki. To prawda, nie ma nic lepszego!

I tyle mego wioskowego wymądrzania się na dzisiaj. Zbliża się 18. Wszystkie zwierzęta już nakarmione śpią cicho, chyba obejrzę jakiś film z YT i położę się spać. Dobranoc.