Dzień ósmy

Dzień ósmy nie okazał się jeszcze wieńczącym, mimo rzetelnej pracy od rana do samiutkiej dziewiętnastej. Dzięki temu zauważamy jak dzień się skraca i zmrok przyspiesza, zmierzając ku jesieni i zimie. Powstał okap. Piec wygląda okazale.

Uwarzyłam kolejne cztery słoiczki dżemu jabłkowo-różanego. Mamy, jak się okazało, jakiś gatunek, nieznany mi niestety z nazwy, jabłek, czerwonych, które smażone tworzą potem przeźroczysty żel, są też tak słodkie, że wystarczy dać połowę ilości cukru, zalecanego w przepisie.
Dojrzały już antonówki. Najlepszy z nich sok. I wszystko, co się chce.

Klusio ma się dobrze i rozwija się normalnie. Wyłupane oczko zmniejszyło się. Coś pękło, coś wypłynęło i nadal powolutku wypływa. Teraz więdnie, przysycha. Powolutku rana zabliźnia się. W jego psychice nie pozostała żadna wyrwa. W momencie ugryzienia stracił na chwilę przytomność, psi kieł trafił w nerw i połączenie mózgowe tak precyzyjnie, że w jego świadomości nie zapisała się żadna krzywda, czy ból. Dziwne. Mały ufnie podchodzi do Koli, a ta jest wobec niego grzeczna. Tyle, że karmimy ją od chwili wypadku na tarasie, osobno, aby miała całkowity spokój. I nie stawiamy już jej miski koło kociej.
Mały uwielbia teraz przebywać całymi godzinami razem z kotką na tarasie i w ogródku.