Kluseczka Gwiazdeczka

Ponieważ w świecie zewnętrznym trwają święta, w katolickim Trzech Króli, a w naszym wioskowym wigilia właśnie się odbywa, stwierdziłam, że wracam do podstaw. Do bazy. Do gleby. Do tego, z czegośmy wyrośli. 

Czyli do zwierząt.

Mamy ich troszkę, nie za dużo (jak za dużo, to i dziwnie), ale wystarczająco, aby mieć co zauważać na co dzień, z czym się zżyć i z czym współżyć, a także wchodzić w relacje i ewentualnie nawet rozwijać w sobie nawzajem.

Zwierzęta oborowo-kurnikowe zostawiam do innego wpisu. Na razie, dzięki zimie, wnętrzarskiej z natury, koncentruję się na kotach. Które zapełniają naszą chatę w pewnym niestety niezamierzonym przez nas nadmiarze. 

W tym miejscu zaznaczam z całą mocą, że miejsca już na nowego kota nie ma i nie będzie przez następne dziesięciolecie. A gdyby jakiemuś uczuciowemu mordercy zechciało się na naszą wieś jakiegoś znajdę nie daj Boże podrzucić, oznajmiam z progu wszem i wobec: NASZ PIES ZJADA OBCE KOTY JESZCZE ZANIM DOBIEGNIE DO BRAMY! A wina spada na podrzucającego trzykrotnie podwojona.

Ale wracając do tematu...

Jesteśmy, my ludzie podobni z natury swojej do zwierząt, twierdzę to samo co pan Jacek z Boskiej Woli. Ale dodaję: jednak zwierzęta nie są takie jak ludzie... 

Nie ma w nich bestii.

Choć przecież bestiami-bydlętami są.

Może dlatego tak wielu mieszczuchów zdecydowało się kochać zwierzęta bardziej, niż ludzi i utożsamić się w swym sercu z nimi, a nie z człekokształtnym gatunkiem. Wśród wieśniaków jakoś mniej jest tej odchyłki. Typowej dla industrialnego świata betonu, szkła i supermarketów. Może dlatego, że żyją wespół ze zwierzyną i umieją docenić podobieństwa i różnice, od dziecka.

Poniżej prezentuję naszego jednookiego pirata Kluseczkę, półrocznego kociaka. To, co jest wspólne u zwierząt i ludzi to umiłowanie gniazda, gniazdka, symbolu brzucha matki, jako azylu bezpieczeństwa i rozkosznych chwil lenistwa. Ludzka małpa uwielbia swoje lóżko i wannę z gorącą wodą, właśnie dla tego samego, co ten kociak. Znalazł sobie pudełeczko, do którego czuje się idealnie dopasowany i spędza w nim całe godziny...

Gniazdowanie, jako podstawowy atawizm nie zanika nawet w dorosłym osobniku. I wcale nie musi to być samica. Oto tata Kluseczki, Łacio, kocur na schwał, nasz alfa alf. Dopasował się do pudełeczka jak mógł, tylko główka wystaje. Ale drzemka ta sama i w podobnym nastroju...

Dalej, aby udokumentować fakt, iż zwierzęta, a wśród nich nawet tak samotnicze koty, i do tego samce, mają uczucia rodzinne i relacje rodzicielskie ( w co się na ogół wątpi) zamieszczam zdjęcie dość częstej w naszym domu sytuacji. Synuś Kluseczka w objęciach taty, Łatka. Razem grupa to: Wąs z Wąsikiem Wąsikiewicze. 

Bywają sytuacje odwrotne także. Tata w objęciach zakochanego w nim synka. Tylko najczęściej akurat aparat nie jest pod ręką...