Cuda, cuda, cuda!

Zostałyśmy zaproszone na prawosławne świętowanie. Prawosławni Polacy bardzo lubią biesiady w gronie rodziny i najbliższych znajomych, do czego skłania ich sam obyczaj religijny i wielość obchodzonych świąt w roku liturgicznym. Praktycznie każde imieniny świętego to uroczystość. Na wsi nie pracuje się wtedy, tak samo jak w niedzielę, a bywa tak dość nawet często, że w tygodniu przypada kilka dodatkowych świąt. Robota wtedy po podlasku leży i czeka, a Podlechici bogobojnie jedynie kieliszek do ust dźwigają, zakąszając swojskimi przysmakami. Zawsze gotowymi na taką okazję.
Przed wyjściem zajrzałam w gwiazdy. Nieznającym tematu wyjaśnię, że już dawno astrologowie nie patrzą wtedy w niebo przez okular lunety, ani nie uruchamiają astrolabium, przymierzając do kierunków świata. Obecnie spogląda się na ekran komputera, który na bazie programu astrologicznego pokazuje mapę nieba rzutowaną na kierunki świata, tzw. horoskop chwili bieżącej, ale i dowolnie zażądanej również. No, więc zajrzałam byłam i stwierdziłam:
- Mars wlazł mi na Jowisza w Wodniku właśnie, a Saturn do niego w kwadracie świeci ze Skorpiona.
- Co to znaczy? - spytała Ania.
- Będzie męska dyskusja na temat instytucji i systemu, która rzuca kłody pod nogi, wichrując społeczne wzorce.
I dodałam:
- Ale Wenus właśnie wróciła na swoje stanowisko urodzeniowe i mocno się zaznacza. W sumie będzie smacznie i miło. O, i Księżyc właśnie wychyla się przez Ascendent, pewnie wskaże czymś na moją skromną osobę...
- Hm - pośmiała się Ania.
Zajechałyśmy w gości. Było smacznie i miło. Poznałyśmy kilkoro nowych ludzi, dwie pary małżeńskie. Jeden z panów okazał się policjantem i w trakcie biesiadowania opowiedział kilka swoich drastycznych przeżyć z pracy, aż nam wszystkim szczęka opadła. Także takich podchodzących pod akcję z filmu "Sala samobójców". A potem wszyscy weszli na tematy współczesnej edukacji w szkołach podstawowych i gimnazjalnych, i totalnego upadku autorytetu nauczyciela, jak i rodzica w oczach dziecka, czemu sprzyjają odpowiednie ustawy, chroniące dzieci przed "wszechobecną" agresją (nauczycieli do uczniów rzecz jasna).
Z pewnym trudem udało się nam wyjść z owej rozmowy na tematy mniej ciężkie. Choć niekoniecznie mniej, tylko inaczej.
Otóż drugi z panów okazał się struty po wczorajszej wigiliji, grzybem jakimś, czy cóś. Usiadł był trafem jakimś wiedziony koło mojej skromnej osoby, z kwaśną miną, i jedynie pił, nie jadł. A to mu ziółka gospodyni zaparzyła, a to herbatę ziołową, a to leczniczą nalewkę gospodarz zapodał, a to krople na orzechu, wsio nic, żadnego dobrego skutku.
Zaczęłam zatem dociekać (wiedziona instynktem) co go konkretnie boli, w którym miejscu. I zaproponowałam, że - jeśli tylko żona, siedząca naprzeciw - się zgodzi, przyłożę mu rękę swoją na bolące miejsce. Ostatnio bowiem udało mi się tym sposobem zdjąć czkawkę ze znajomej, która wzięła właśnie na tym samym miejscu przy tym stole usiadła i ją dopadło.
Żona uśmiechnęła się, pan się zgodził, więc przyłożyłam dłoń i trzymałam. Wyjaśniając:
- Hm, to może trochę potrwać. Nie wiem, dwadzieścia, trzydzieści minut. Proszę się nie krępować, jeść, pić, żartować, to nic nie przeszkadza...
Jednak tyle pan nie wytrzymał. Mniej więcej po 10 minutach nagle zbladł i ruszył galopem do łazienki, przepraszając za zamieszanie. W połowie drogi jednak... zasłabł i opadł na podłogę. Nie, nie zemdlał, tylko mu się wata w nogach zrobiła. Facetowi, który dziennie kilkanaście kilometrów przebiega dla zdrowia! Wszyscy podbiegli, zatroskani, pomagać mu w biedzie.
- No, pięknie - rzekłam - ale się narobiło! Proszę się nie martwić, zaraz dojdzie do siebie!
Rzeczywiście wstał, trafił gdzie trzeba. Po jakimś czasie wrócił, wyraźnie pobladły, ale w lepszym stanie. Zawołał wody.
- Odwodniłem się trochę, ale już się lepiej czuję.
Po kilkunastu minutach nabrał wigoru. Zaczęło przechodzić, a moje "moce" wszystkich pozytywnie zainteresowały.
He, sama się z tego pośmiałam na koniec, bo "w trakcie" nieco mnie wypadek stropił, nie powiem. Ale sami powiedzcie, ile można siedzieć na prawosławnej biesiadzie przy pełniutkim stole obok zdrowego wysportowanego chłopa, którego boli brzuch i nic w tej sprawie nie ździełać? Nie dało się. Bogu chwała jednak, udało`sia, zesłał niebiańską pomoc!
Naleweczka na skórkach pomarańczowych była pyszna.