Źródło ziemskiej radości

No, i zaniosło się wczoraj ciężkimi, ciemnymi chmurami i leje, mniej i bardziej, na zmianę. Zwierzyna, w tym drób, zamknięte pod dachem. A my w drogę, sprawy urzędowe załatwiać. Cały dzień nieomal zszedł na mieście, po to, aby zaraz po powrocie dostać sms z telefonii, że jakiś papier źle wypełniony i "jest problem". A, żeby zmienić operatora i formę abonamentu napodpisywałam się z 15 razy na makulaturze wylatującej usłużnie z drukarki! czując przy tym na plecach oddech nadchodzącej Bestii, czyli Kontrolera Wszechczasów... Tymczasem system nie przełknął jeszcze danych i Bestia, jak widać, na razie się dławi, jak to w Polszcze z dawien dawna przyjęte, ku uciesze tych, którym to na rękę się dzieje.
Jadąc widziałam nieskoszone jeszcze pola ze zbożem już wyległym, nie zanosi się na to, aby ktoś to jeszcze zebrał.
Kocury sypiają co prawda nadal na tarasie, ale rano wielkim miaukiem wołają pod drzwiami, jedzą podwójne i potrójne porcje, a potem polegują na łóżku albo fotelach, bez wielkiej ochoty wychodzenia na zewnątrz. To znak, że idzie już jesień.
A nas urząd wmanewrował w taki smętny termin z robotą!
Skądinąd rozmyślam przy okazji deszczu, zaglądając w internetowe miejsca tu i ówdzie i czasem gadając z ludźmi, o tym jak fajne uczucie rodzi się, gdy szuka się swojego miejsca na dom. I jak to sam dom, jego planowanie i mozolna budowa, wdrażanie i rozruch instalacji daje poczucie sensu życia. Człowieczego. Zwykłego. Zgodnego z naturą ludzką i ziemską (planetarną). Doświadczam teraz tego na sobie i stwierdzam, że prowadzenie żywego gospodarstwa niezwykle podtrzymuje ducha i chęć życia na co dzień. I jest to odwrotne do miejskiego zabiegania i nerwicy, przykrywającej zasłoną pośpiechu odczucie czczości i jałowości na dłuższą metę.
Już samo poszukiwanie miejsca jest niesamowicie ekscytujące i uruchamia pokłady wyobraźni i idealizmu. Ów idealizm przysłania mankamenty rzeczywistości nieraz do zaskakującego stopnia. Samo myślenie: "Byleby znaleźć, a potem jakoś to będzie!" - czasem się mści. Jeśli szczęśliwy znalazca okazuje się w praniu człowiekiem bez charakteru, zdanym na innych i nie potrafiącym egzekwować swej woli. Z kolei bieda potrafi uruchomić zaskakujące pomysły i pracowitość, którą potem inni podziwiają i nawet chcą naśladować. Wielu jest takich, którzy świat widzą przez ekran komputera i ewentualnie okno samochodu, gdy już wyruszą jako turyści w świat. Jeżdżą według wytyczonej sobie blogowo-internetowo trasy, głównie pięknym latem, przyjmowani mniej lub bardziej radośnie przez zmęczonych albo znudzonych samotnością gospodarzy, po czym - po jednej, dwóch rozmowach z przypadkowymi ludźmi - postanawiają osiąść tam, gdzie już ktoś inny korzeń zapuścił, i dołączyć do jakże miłej gromadki. Nie biorą pod uwagę trudów życia codziennego, pracy do wykonania, czysto fizycznej, z którą nie mieli do tej pory styczności, oporu materii i urzędów, a także charakteru autochtonów. Myślę, że powinno się jednak tę fazę poszukiwania przedłużyć, ruszyć na tereny nieznane, nie zaznaczone na mapach i nie reklamowane tym czy owym w danej miejscowości, rozmawiać z ludźmi, zwiedzać, przyglądać się i porównywać. Być może okaże się, że owo "nasze miejsce" znajduje się całkiem gdzieś indziej, niż powierzchowna ekscytacja podpowiada, albo, że w ogóle ktoś dojdzie do wniosku, że woli np. jedynie przenieść się do prowincjonalnego miasta bądź gminnego miasteczka, a nie na zapadłą wiochę (tu naprawdę radzę się zastanowić niektórym mało zaradnym i fizycznie niewydolnym, oraz przeintelektualizowanym Mieszczuchom). Pierwsza faza, idealistyczna, przeważnie zwodzi rozum. Jeśli jednak jest dobrze wykorzystana i podejrzliwość (co do okoliczności i ludzi, ale i samych siebie) nie zostanie wyłączona, to można podejmować decyzję o zakupie, potem przenosinach, a następnie pracy, pracy, pracy (ale jakże radosnej w ostatecznym rozrachunku).
Narzuca mi się wniosek, że ludzie kierujący się modą na jakieś miejsce (bo tam np. jakiś pisarz napisał książkę przy świecy i dobrze mu było) i idący cudzymi śladami, są jedynie naśladowcami, a nie prekursorami, i nie odkrywają świata, jedynie odtwarzają cudzy. Tym życzę ładnego życia w otoczeniu, z którym im będzie do twarzy. Bo głębia pozostanie zawsze dla nich ukryta. I Źródło nie wytryśnie. Jedynie kranik z wodociągu.