Wsio ma swój czas czyli podlaska maniana

Nieco się ochłodziło, niekiedy popaduje lub tylko pogrzmiewa gdzieś w oddali, pogoda zaczyna przypominać o nadchodzącej jesieni. Nasza umowa z urzędem wciąż nie podpisana. Urzędniczka prowadząca, co prawda, wróciła już z urlopu, ale teraz na urlopie jest jej szef z prawomocnym długopisem. Dostałyśmy jednak zapewnienie, że już teraz nie będzie poprawek i otrzymamy ostateczne (w przeciągu dwóch tygodni) pismo zatwierdzające. W takim razie powoli gromadzimy siły na zamiary.
Na teraz załatwiamy materiały na piec, grillo-wędzarnię i komin, kafle, cegły, zaprawy, żelazne dodatki i glinę (tę ostatnią trzeba sobie samemu nakopać w miejscu tajemnym, do którego bez przewodnika się nie trafi, więc trzeba przewodnika namierzyć i znaleźć, i poprosić). Wszystko to trwa w czasie, nie dzieje się w określonym terminie, tylko mniej więcej, jak to na Podlasiu, tu czas po prostu płynie inaczej, podobnie jak wśród ludów pierwotnych. Właściwie przywykłam już do tego samoistnego tempa, niespodziewanych impulsów do działania i zamierania planów na nieokreśloną porę w przyszłości. Czasem jeszcze Anię to wkurza, ale ona nadal nie wyszła całkowicie z warszawskiego nerwicowego drygu, mimo lat spędzonych na wiosce. Ja nigdy - na szczęście - tego miastowego drygu nie zdobyłam.
Bo zaplanowane zadanie pojawia się, konstytuuje i musi swoje odstać, aby dotarło do umysłów i pamięci ludzi, którzy mają je wykonać. Po okresie czekania (i delikatnego, nie nachalnego przypominania się), które wchodzi niepostrzeżenie w okres bliski zapomnieniu nagle wytryska działanie i sprawy dzieją się szybko, o ile zostały właściwie przygotowane (plany dokładnie określone, materiały i narzędzia zgromadzone, fundusze uruchomione). Bo jeśli nie, to impuls aktywności wypala się na przygotowywaniu prac i nadchodzi kolejny czas bierności. Aż do następnego uaktywnienia.
To nic, że zrobienie futryny i oprawienie drzwi, zamiast obiecanych dwóch tygodni trwa dwa miesiące. Jeśli ktoś chce szczęśliwie żyć na Podlasiu i naprawdę tu korzeń zapuścić musi przywyknąć do takich drobnostek. Podlasiacy (Podlaszucy? a może, hm... Podlechici?) zdecydowanie nie lubią być poganiani, ani z czymkolwiek się ścigać. Bardzo łatwo wzruszają ramionami i mówią: "Jak nie? To nie!", po czym sięgają po piwo.
Urzędy, jw., dają ludowi najlepszy przykład.
Wczoraj na ten przykład spojrzałam przypadkiem na nasze rżysko i oczy przetarłam. Czy mi się zdaje? Czy to może kozy tyle słomy na polu wyjadły, że całkiem zginęła na 1/4 powierzchni? Potem okazało się, że Sławko, w chwalebnym zamiarze walki z po-rozrywkową depresją, sam zajął się zgrabianiem zalegającej słomy w wały. Ania zostawiła plany działania wcześniej zrobione i pobiegła mu pomagać, aby impuls sławkowy właściwie wykorzystać. Nieczęsto się bowiem zdarza.

No, więc słomę zgrabili, po czym nasz niedokończony wóz po-konny uruchomili, do auta podczepili, na pole zajechali i słomę na furę zgarnęli, raz, drugi i trzeci. Sławko potem słomę widłami podrzucał na balkonik, a Ania odbierała i upchnęła w wolnej przestrzeni poddasza obory. Pobiegłam fotografować nasze cudo, z dwóch drabin sklecone, związanych sznurkiem... (majster tak jakoś z kłonicą i dokończeniem woza po podlasku przysypia...).

A co tam, Polak ponoć zawsze potrafi. ;-)