Szczodryj czas

Jerzy poinformował nas, że jego hodowla kurek zielononóżek wziętych od nas ma się dobrze. Co prawda miał dość długo problem z dogadaniem się z tymi ptaszkami. Nie chciały do kurnika, tylko nocowały wysoko na świerku. W końcu nagadałam mu, że kury kiedy zmokną na deszczu i przemarzną na mrozie mogą się śmiertelnie przeziębić i zaczął ściągać je przed zmrokiem z gałęziowej grzędy i zanosić pod dach. A kurniczek im sklecił własnoręcznie przy swojej pracowni i gliną uszczelnił szpary. Jednak rewelacja jest inna. Otóż zaczęły się już nieść! Mimo, że mają ledwie pół roku! Świeżo upieczony hodowca jest naprawdę szczęśliwy i zakochany w swojej zwierzynie.
A nasze... pożal się Boże.
Myślałam, myślałam, szperając po uczonych miejscach w internecie i doszłam przyczyny. Nasz kurnik jest niedoświetlony, dni teraz krótkie, a my jeszcze - śpiochy z Miasta - wypuszczamy kury późnym rankiem, po nakarmieniu kóz. Mają za mało światła. Nic dziwnego, że nadrzewne kurki Jerzego ruszyły z koksem o wiele prędzej.
Choć owszem, jedna z naszych młodych kokoszek zaczęła się nieść i zostawia jaja a to pod żłobem w boksie Tyni, a to w starej wialni wystawionej na dwór.
- Nie ma to tamto, robimy gniazda w kurniku, dalej tak nie może być, żeby nioski nie miały swojego miejsca! - zarządziłam. I wczoraj skleciłyśmy półkę przy ścianie od strony drzwi, podpierając ją dwoma dębowymi słupkami ze starego płota, a na niej budkę z resztek płyty osb. Wymościłam ją świeżym sianem i dzisiaj obserwowałam kury, czy wiedzą do czego to urządzenie służy.
Wydaje się, że zgadły, bo co rusz któraś tam zagląda, a siano jest wygniecione. Jaj jeszcze nie ma, ale poczekamy. Dodatkowe okno od strony zachodniej wstawimy na wiosnę. Powinno pomóc. A Szczodre Gody właśnie się dzieją, więc słońca zaczyna już przybywać.