Syndrom według mnie

Fakt, że mój wpis niedawny o objawach SMnW bije rekordy oglądalności zastanowił mnie wobec innego faktu, że nikt z komentujących go nie zrozumiał właściwie jego treści i przesłania. Być może dlatego, że autorka kiepsko włada narzędziem literackim i nie utrafiła nim w sedno sprawy. Może tak.
A przecież powtarzam to przesłanie dość często od początku bloga i mówię o nim przy byle filozoficznej okazji.
Zastanawiam się czemu tak trudno zobaczyć problem moimi oczami. A tak łatwo reagować własnymi idiosynkrazjami, urazami i przypisywać je intencjom autorskim (na pewno, według nich złośliwym i satyrycznym).
Ludziska utożsamiają się z tym w czym tkwią nieomal od zawsze i w większości nie odróżniają już Cywilizacji od Ziemi, przyrody, świata w postaci pierwotnie harmonijnej i nieskażonej. Myślą, że istota sprawy, o której piszę, jest w podziale na Miasto i Wieś oraz w różnicach mentalności, wychowania itp. No, i w przepychaniu się różnych poglądów na te cywilizacyjne kwestie, bo przecież także i Wieś jest tworem cywilizacji i ma swoją kulturę, jak by nie było.

Nie, ja opisuję proces od-kulturowienia i odwracania się od współczesnej cywilizacji, reprezentowanej w swym max-natężeniu przez Metropolię, coraz bardziej przypominającą rosnącą w górę wieżę Babel.
Proces powolny, stopniowy, który nie doszedł jeszcze końca, a powoli obiera psychikę z tego, co nabyte w Człekopolis (w sztucznie stworzonym świecie tylko dla ludzi) i otwiera oczy na świat planety, świat ogromny, a już w większości zapomniany, świat gleby, roślin i zwierząt, współ-mieszkańców Ziemi.
Nie tych roślin i zwierząt, pejzaży i zachodów słońca na krańcach świata i innych kontynentach, dalekich wyspach i w egzotycznych krainach, oglądanych z zachwytem na ekranie tv czy komputera, ale tych tu z wokół siebie, codziennych, bliskich i dotykalnych!

Zatem, jeśli próbuję (nieudolnie, jak widać z efektów) opisać ów proces docierania do Źródeł Bytu, któremu się poddałam, muszę również zdać relację z tego jak widać z tej perspektywy mieszkańców Metropolii, Babelan. A widok jest smutny oraz dręczący w zbliżeniu. Muszę powiedzieć, że narzuca mi się obraz kogoś nieświadomie chorego, prędko dziwaczejącego, odczłowieczającego się w sposób poza-świadomy, na bazie owczego pędu i rosnącej izolacji Cywilizacji od Planety. Dlatego w opisie używam nazwy Syndromu.
Coraz więcej jest jego ofiar. Ofiar, które nie mają pojęcia, że są chore, bo niezrównoważone. I nie jest to już - jak dawniej - kwestia różnic pomiędzy wyższymi i niższymi klasami społecznymi, czy miastem a wsią, ignorancją a wykształceniem, a pomiędzy Ludzką świadomością i jej brakiem.
Co się dzieje z ludźmi, którym zabiera się tę świadomość, na tyle ukradkowo i niepostrzeżenie, że wcale nie wiedzą, że czegoś im brakuje?
Zamieniają się w cyborgi, uzależnione od diet, elektryczności, hydraulicznych instalacji, fal telewizyjnych, internetu, medialnych wiadomości, patrzących poprzez oko kamery i aparatu fotograficznego na świat, wsłuchujące się w radio i muzyczkę z płyt i kaset zamiast w szum lasu i ciszę prawdziwej Pełni. Napędzane sztucznym jedzeniem, farmakologicznymi wynalazkami i kolorowymi obrazkami z mediów, z pomocą których utrzymują swe serce na stałym poziomie zafałszowanej ekscytacji. Na łonie natury, w rzadkich chwilach wytchnienia od gonitwy po miejskich brukach, najchętniej upijające się przy ognisku tak, aby zapomnieć choć na chwilę o skrytym gdzieś głęboko niepokoju. Lęku. Poczuciu bezsensu.

Przesadzam?
No, dobra. Jestem gościem z przyszłości i wiem do czego to wszystko zmierza. Bo niestety zmierza. Choć może kogoś jednego czy drugiego moje przesadne gadanie i widzenie ludzi pozbawianych obecnie duszy bez swej woli nawet, zastanowi. I każe poszukać prawdziwego świata, który jeszcze istnieje i wciąż jeszcze czeka na Ludzką uwagę. Bóg stworzył człowieka na gospodarza planety, uczynił go koroną stworzenia. Co to za korona, która pozwala się zamknąć w murach i oddzielić od rzeczywistości bańką wirtualnej i cyfrowej iluzji?