Kot bojowy czyli Czarna-Dzika

Kicia ma już 4 lata. Jest naszym pierwszym "kresowym" kotem. Nastała po śmierci dwóch kotek, przywiezionych jeszcze z Warszawy (jedna z nich zdechła ze starości, druga zaginęła bezpowrotnie w lesie). Dostałam ją od naszych sąsiadów w poprzedniej wiosce. Kicia od początku jest wybitnie łowna, bez porównania z miejskimi kotami. Do domu nie ma prawa zajrzeć żaden gryzoń.
Wychowała 3 razy potomstwo. Okazując wiele instynktu macierzyńskiego. Nauczyła także swoje dzieci łowić myszy.
Od kilku miesięcy jest wysterylizowana. W domu są jeszcze 2 kocury, Łacio (tata) i Jasiek (syn), trzeba było. Trochę obawiałam się, że po zabiegu jej łowność zmniejszy się, ale nie. Mało tego, pozostała również "bojowość".
Kicia, od kiedy została pierwszy raz matką zaczęła bronić chaty niczym "kot bojowy". Przede wszystkim przed obcymi psami zachodzącymi w celach towarzyskich do naszych suk.
Wyglądało to tak: Kicia pozostawiała dzieci pod naszą opieką w domu i prawie cały czas spędzała na zewnątrz, siedząc na progu chaty albo gdzieś blisko. Jeśli na horyzoncie pokazał się jakikolwiek kundel zrywała się i wybiegała ku niemu jak rakieta z podniesionym sztywno ogonem. Ogon ma długi i cienki, ale wtedy jeżyła sierść na nim tak efektownie, że nagle, gdy tak biegła sprawiała wrażenie co najmniej dwukrotnie większej. Do tego w oczach morderczy błysk szalonej samicy, gotowej zginąć, a nie poddać się. I głos imitujący ryk tygrysa.
Żaden pies tego nie mógł wytrzymać. Każdy z piskiem strachu uciekał gdzie pieprz rośnie, z podkulonym ogonem. Każdy, mówię, niezależnie od wielkości, a bywały u nas całkiem spore wiejskie brytany.
Wspominam o tym, bo właśnie przedwczoraj wieczorem Kicia udowodniła, że nadal jest bojową kocicą, ba! czarną panterą!
Było już całkiem ciemno, gdy rozległ się jej okropny i straszliwy koci okrzyk wojenny w pobliżu tarasu, w gęstwinie akacjowej. Wyskoczyłam na dwór, wołając koty. Po chwili pojawiła się Kicia ze swoim przybocznym, Jaśkiem. Zjeżony stojący ogon i zapalone oczy świadczyły, że jest w ogniu walki obronnej.
Tylko przed czym? Tego nie udało mi się ustalić. W krzakach, wśród drzew trwała całkowita cisza. Gdyby był to pies na pewno słychać byłoby odgłos ucieczki, łamanych patyków, skowyt. A tu nic.

Wczoraj chyba wyjaśniło się kim jest ów nieproszony gość.
Około południa wywołał mnie na taras krzyk koguta. Znam to nagłe paniczne rozgdakanie. Kogut w ten sposób daje sygnał wszystkim swoim żonom, aby ukryły się przed drapieżnikiem.
Na moich oczach wyskoczył spośród bezlistnych jeszcze badyli rosnących koło przydomowego jawora - lis.
Natychmiast poszczułam go psami i uciekł w głąb lasu. Ale... trzeba się liczyć z jego niebezpieczeństwem dla drobiu. Kury w tej chwili najczęściej żerują w lesie (który zaczyna się tuż za chatą) i dopóki nie skończymy ogrodzenia tak niestety będzie.
Dobrze, że są psy. Oby to coś pomogło.