Winne doświadczanie

Od dwóch dni leje tylko nocami, w dzień wygląda słońce, ale i wieje wiatr, chłodny już i hałaśliwy. A tu kozy trzeba pasać, na wygwizdów samotnie, no, w towarzystwie psów, iść i kilka godzin siedzieć murem. Siedzę, bo biorę ze sobą stołeczek, jeszcze po byłym właścicielu (Dziadkiem go nazywam), taki maleńki, i na nim z boku, na skraju lasu i łąki rozpłaszczam na twardym siedzisku pupę. Dwie, niekiedy i do trzech godzin tak mi schodzi. Krócej, gdy siąpi, bo kozy również jakby zbyt mokrego nie lubią i szybciej do obory ściągają, na suche leże, aby poprzeżuwać sobie spokojnie.
Strata czasu codzienna takie pasienie, a robimy to na dwie zmiany. Choć bywa, że Anna wyjeżdża na cały dzień w interesach i sprawach, wtedy nie robię sera i wypasam dwa razy, przed i po południu. W przerwie gotując obiad jakiś szybki. I paląc pod płytą podsuszam kolejną dawkę grzybów, rozłożonych na siatce. Bo Anna nie potrafi przestać zbierać. Choć, jak twierdzi, omija już miejsca, gdzie rosną maślaki, a maszeruje prosto na prawdziwki. Maślaki już nam się zwyczajnie przejadły.
Dzisiaj, korzystając z wolnej drugiej zmiany przecedziłam trzy gąsiorki wina porzeczkowego, dosłodziłam, dodałam trzymane jeszcze od lata w garnku zacukrzone porzeczki, które wydzieliły pyszny sok, a teraz posłużą za dodatkowy zastrzyk fermentacyjny.  Wino wlałam z powrotem do gąsiorków, zaczęło chodzić prawie natychmiast. Z każdego zlałam po szklaneczce na spróbowanie i nie powiem, rozgrzało nieco. Nie jest zbyt mocne, ale nie zależy mi na mocy. Tę można na sam koniec wzmocnić odpowiednim zastrzykiem domowej wódki, o ile taka się kiedyś trafi. Przestałam dodawać wszelkiej maści malagi, wyhodowane na winogronach i stało się, że wino domowe zaczęło mi autentycznie smakować!
Tegoroczne wino porzeczkowe mam zamiar potrzymać w piwnicy dłużej, niż zeszłoroczne. Bo wstyd się przyznać, wysączyłam je do wiosny całkowicie. Co prawda było wtedy tylko w jednym gąsiorku nastawione, a większość to była mieszanka jabłkowo-porzeczkowa i inno-owocowa. Ostatnia butelka poszła późną wiosną i muszę przyznać, że okazała się zaskakująco smakowita i zrobiłam błąd, wypijając wino za wcześnie. Podobno najlepsze się robi po trzech latach leżakowania. Teraz wierzę. Zaczynało już mieć prawdziwie winny bukiet.
W tym roku jeden gąsiorek to porzeczka plus wytłoki malinowe z soku, dostałyśmy je od sąsiadki. Smaczek wspaniały, rozgrzewający, skomponowany bardzo dobrze i widzę, że się to wino będzie nadawało na grzańca w długie zimowe wieczory.
No, a Anna, zostawiwszy kozy na łące, urwała się im, i zrobiła czystkę w ogródku. Zerwała 5 wielkich dyń, które jeszcze w nim rosły, i pewną ilość mniejszych, wraz z patisonami. Znalazły się ponadto dwie maleńkie dynie Hokkaido.