Śliwki i winogrona

Od dwóch dni warzę na kuchni konfitury śliwkowe ze śliwek węgierek, które dało nasze jedyne drzewko śliwowe, koło ubikacji rosnące. Było ich więcej, drzewek, ale nie przetrwały trudów budowy domu. Dobre i tyle. Owoce słodkie, dotrwały swego czasu, najlepsze są wtedy, gdy pęka im skórka u nasady ogonka. Udało się je zebrać przed zmianą pogody na deszczową.
Takoż zlewam powoli wina z gąsiorków do butelek. Na razie dwa dały dziesięć litrów wina z kwiatu bzu, koloru letniego słońca i o smaku wiosny w rozkwicie. Zaskakująco smaczny napój wyszedł. Pije się dobrze. Choć pierwszy łyk zaskakuje kwiecistością, to dalej wchodzi bez problemu.
W zamian gąsiorki posłużyły na kolejny nastaw. A to dzięki barterowi. Mianowicie Ninoczka nam wiadereczko swoich winogron sprezentowała, od nas wynosząc koszyk grzybów świeżo zerwanych przez Annę, poza tym doszło do wymiany usług krawiecko-hafciarskich. W ogóle wizytę uświetniłyśmy pieczoną dynią Hokkaido, których nam sztuk dwie (z 6 zakupionych na Allegro nasion) wyrosło. Rzeczywiście smaczna i sycąca. Nasiona oczywiście zbieramy i suszymy starannie. Z jednego jedna głowa dyniowa wyrasta, ciężaru mniej więcej kilograma. W przyszłym roku postaramy się o więcej tego przysmaku, który na warszawskim biobazarku po 10 złotych za kilogram chodzi.
No, więc nastawiłam dwa gąsiorki wina z winogron, tutejszych, które bardzo mi smakują. Nie wiem co to za odmiana, ale wszyscy je mają. W klimacie podlaskim rośnie jak ta lala. Niewielkie niebiesko-fioletowe owoce mają bardzo intensywny smak i aromat. Nie są zbyt słodkie, trzeba je dosładzać. Sok jest znakomity. Zobaczymy winko.