Syndrom mieszczucha na wsi

Dawniej żyłam i myślałam jak ludzie z tamtej strony. I nie zdawałam sobie sprawy, tak jak oni sobie nadal nie zdają. Z tego, jak bardzo odstają od życia i rzeczywistości naszej planety, jak dalece są jej obcy.
Źle, wróć. Podejrzewałam coś, i to podejrzenie sprawiało, że nie znalazłam szczęścia ani w miasteczku ani w mieście, nawet stołecznym. Zgnębione poszukiwania przyczyn dyskomfortu sprowadziły mnie tu gdzie jestem. I dyskomfort wziął i zniknął. Jak ręką odjął!

Z dawien dawna istniejący podział na ludzi z miasta i ludzi wsi oparty był na ich roli społecznej, zawodowej i majątkowej. Pochodzenie ze wsi mieli na ogół chłopi, nieco wykształconych z ich klasy inteligentów i rzemieślników, no, i nierzadko ziemianie wraz ze swymi zarządcami. Z miasta byli mieszczanie, kupcy, rzemieślnicy, inteligenci i urzędnicy oraz robotnicy. Lepiej było być z miasta, niż ze wsi. To przekonanie mocno się przez wieki utrwaliło. Pewnie dlatego, że zostało zasadzone na próżności i głaszcze ją do tej pory. I status wyższy, i "chamstwo" mniejsze od razu, i wiedza o świecie szersza.
Ten podział już się przeżył, ale jakże niewielu sobie z tego zdaje sprawę...
Ludzie ze wsi stają wobec oczywistych konkluzji ze swoim wpojonym przez przodków kompleksem niższości wobec mieszczuchów i nie mają odwagi wyciągnąć ostatecznych wniosków, rzucających się im jednak mocno w oczy. Może nawet boją się o tym pomyśleć śmielej. Tylko po staremu kpią z przyjezdnych za ich oczami i doją z pieniędzy ile mogą.
Ludzie z miasta wstawieni na wieś są coraz bardziej jak dzieci we mgle...
Ponieważ jestem na tym świecie kilka dziesięcioleci widzę proces, ostatnimi czasy straszliwie wyraźniejący.
Dawniej nie było go tak widać. Przeważnie każdy mieszczuch miał krewnych na wsi i żywe wakacyjne i rodzinne związki z nią od dziecka. Pomagał nierzadko w żniwach, wykopkach, świniobiciach, biorąc za to tzw. wałówkę, zasłużoną oczywiście.
Jednak ostatnie dziesięcio-, no, najwyżej piętnastolecie przyspieszyło ruch odśrodkowy wobec siebie, mieszczan i wieśniaków. Nawet do prędkości samolotu odrzutowego.
Efektem jest cyborgizacja najmłodszych mieszczańskich pokoleń w tempie wprowadzania kolejnych nowych udoskonaleń komputerowo-internetowych. I ich matematycznie rosnące od-przyrodowienie, a nawet, powiedziałabym - od-cieleśnienie.
Wieśniacy rozwijają się w swoim własnym tempie, spowolnionym nie tylko słabym zaznajomieniem się z wyżej wymienionymi tematami, ale i - na szczęście - koniecznością codziennego kontaktowania się z naturą rzeczy. Mogę je nazwać po imieniu, czemu nie. Aby może umysł jakiegoś miejskiego Czytelnika załapał o co chodzi.
No, więc wieśniak ma codzienny kontakt, zwyczajny mu i jego przodkom, z zapachami i smrodami, gównem, brudem, potem i prostactwem. Zwierzęcym i ludzkim. Także z pogodą, porami roku, temperaturą zewnętrzną, i żywiołami. Reaguje na te bodźce najzwyczajniej w świecie i w zgodzie z naturą biologiczną swego ciała, jako na oczywistość.
Na wszystkie te rzeczy najnowsze wydania (przepraszam, powinnam powiedzieć: pokolenia) mieszczaństwa reagują jednakowo, niezależnie od poziomu zarobków, choć z wyraźnymi jeszcze różnicami regionalnymi (tak, to jeszcze, regionizację muszą skasować Panowie tego świata, aby ucieszyć się doskonałą wersją ludzkiego cyborga). Mianowicie reagują Syndromem mieszczucha na wsi.

Jakie są jego objawy może napiszę kiedy indziej (właśnie położyłam kury spać i idę za nimi do łóżeczka). Zresztą... jak dobrze byłoby, gdyby nie trzeba było o tym pisać i mówić, ani wyjaśniać. Przede wszystkim zadziwionym mieszczuchom robiącym wielkie oczy, że w ogóle coś takiego mają.