10 kwietnia

Sztuką jest odłączyć się od zbiorowych emocji. I pozostawać przy tym, że w istocie rzeczy wszystko dzieje się tak samo i nie inaczej.
Kozy narobiły mi dzisiaj trochę nerwu, bo odkryły sołtysową łąkę za naszym ciągle nieobsianym polem, na którym od dawna cierpliwie skubią lichą trawkę. Z trudem przygoniłam je na podwórko i zamknęłam w ich ogrodzonym wybiegu.
Nasypałam humusu na nawóz w inspekcie, wczoraj mocno podlany wodą i jeszcze na dokładkę nocnym deszczem.
Z rozpędu zgrabiłam teren przed domem i wywiozłam trochę naturalnych śmieci na kompostownik.
Ania załatwiła przegląd samochodu.
W sumie zadowolona jestem z braku telewizji. Radio wyłączyłam po pięciu minutach, gdy skończyły się wiadomości i znów puścili Szopena.
Myślenie i kombinowanie też trzeba wyciszyć. Pozwolić myślom pobujać i odejść.
Jakieś wrażenie jednak w tej ciszy pozostaje i wydobywa się z głębi. Poruszenia nie da się skasować. Bo jest autentyczne. A jest to już głos krwi. Wspólny nam.
Jak szum wiatru i wody, jak mruczenie byka żubra ukrytego w przydrożnych krzakach leśnych.